Małgorzata Pospieszna-Zienkiewicz i Edek Pospieszny, 6 listopada 2014
wchodząc gościnnie we wspomnienia zsuwam buty
woń jabłek pieczonych przez prababcię w kaflowym piecu
flirtuje z zapachem macy
czas na twarzy staruszki wyrzeźbił ścieżki donikąd
bezimienne uliczki po których rzadko przechadzał się uśmiech
mówiła że mąż zdradzając oszczędzał
łóżka obcych kobiet były jej kołem ratunkowym
nosiła w sobie łazarza który pisał wiersze
a potem umył ręce w jej łzach
synowie zaginęli w 44
oczekiwała ich powrotu
z woreczkiem nieważnych pieniędzy w bieliźniarce
przemawiała do cudem ocalałych fotografii
pod sercem chowała spłowiałe portrety wiecznych nastolatków
Edziu Tadziu Tadziu Edziu tykał zegar
w kuchni terkotało radio
a na haku wisiała maszynka do mięsa
w której mieliła słowa
umierając zapomniała o wszystkich
ciekawa tylko co dalej „W Jezioranach”
Małgorzata Pospieszna-Zienkiewicz i Edek Pospieszny, 5 listopada 2014
pewnie nadal tworzysz kalambury ze słów
karmiąc nimi głodne wilczyce ponad banał i poprawność
pykasz fajkę wypalając dziury w głowach
łatwopalnym
przypinasz i odpinasz skrzydła
formatujesz
na ścianach oblepionych wspomnieniami
bez widoku na Plac Zbawiciela
twoje kobiety miały oczy kalek
nie zostałam ich kalką
ból dozowany na zakrętach pali dziś skręta
dym zamazuje ślady butów
po porannych śmierciach
i choć sąsiadka wciąż nadaje o płonących Żydówkach
ubranych tylko w ciała
już nie czuję się jedną z nich
Małgorzata Pospieszna-Zienkiewicz i Edek Pospieszny, 12 października 2014
gdy błysk pioruna oświetlił skrzydła gołębi
odbite w szybie drętwe ciała
w nosie miały już wzloty
patrzyłam z okna na resztki piór
a komórka twoim głosem
truła wszystko wkoło
spadały nawet głowy słoneczników
które jeszcze wczoraj
tarczą broniły światła
tkwiłam w oku cyklonu
na zgliszczach snów
pozioma dziewczynka bez jednej zapałki
nawet nie słona żona Lotta
tamtą przynajmniej postawiono w pionie
Małgorzata Pospieszna-Zienkiewicz i Edek Pospieszny, 7 października 2014
rodzicom Joanny Pawelskiej/Johy/
kiedy na przekór wojnie roztańczyły się zmysły
a ślubna dorożka ominęła łapanki
romantyczny matematyk
i szalona piękność z głosem primadonny
zahaczyli o skrawek nieba
ułożyli bukiet z czterolistnej koniczyny
i snów których nie sposób wyjaśnić do końca
w mieszkaniu unosił się zapach fiołków
skrzypiała podłoga w rytm angielskiego walca
gdy wirowali wyganiając kurz przez uchylone okna
znacząc śladami stóp czas przeszły i teraźniejszy
córki wpatrywały się w nich jak w ruchome święto
wciąż randkowali a drobinki światła rozjaśniały skórę
prasowała dla niego żelazkiem bez duszy
a anioł skrzydłem łaskotał usta
kiedy choroba zniszczyła jej włosy
wyczarował fryzurę godną dłuta Fidiasza
odszedł pierwszy
nie chciała kondolencji rozmów o nim cmentarza
żyła oczekując powrotu
ostatnie lata zmieniły ją w głaz
uśmiechnęła się dopiero
gdy pewnej czerwcowej niedzieli
porwał ją znowu do walca
Małgorzata Pospieszna-Zienkiewicz i Edek Pospieszny, 5 października 2014
mój notes telefoniczny powoli zamienia się w cmentarz
październikowe poranki przywołują pochody śmierci
czaszki bieleją w zagięciach pościeli
a bracia mgławicowi
nie szepczą o śpiącej królewnie
za szybą olcha konarami przegania chmury
liśćmi spadają z niej kochankowie
ziemia wchłania ich po kolei
klucz żurawi zamyka okno świata
malując okiennice na szaro
dzwony kościoła garnizonowego
nie głoszą zmartwychwstania
z tym trzeba aż do wiosny
wieczór zapowiada sprzyjające wiatry
wzlecę z nimi ponad głowy gwiazd
mistyczne figury zodiaków i świętych
aż stanę się pochodnią
w asyście księżyca
który ciągnie za fale nawet Morze Martwe
Małgorzata Pospieszna-Zienkiewicz i Edek Pospieszny, 3 października 2014
przerwałam post
wprawiając w ruch biodra
zdjęłam pożądaniu palec z ust
zwiewna jak na obrazach Chagalla
obnażałeś ukryte drobinki nas
w kleszczach pocałunków
całowałeś piersi po równo jak dawniej
by jedna nie była zazdrosna o drugą
światło wygoniło zaduch
z mrocznych zakamarków ciała
i poprutych kaszlem płuc
wszystkie obolałe miejsca
uwolniły skamielinozłogi
spod cierpliwej skóry
a teraz w stylu Koheleta
z umęczonym skorupą ciałem
ciągnę mit Syzyfa przebrana w głaz
a tobie nic do tego
Małgorzata Pospieszna-Zienkiewicz i Edek Pospieszny, 2 października 2014
poczuła gorycz pończoch
gdy wodził po nich dłonią aż uda poczerwieniały
ostatni raz wchodził w nią bez słowa
z alei samobójców wybrukowanej książkami
Sylvia Plath spoglądała obojętnie
wcześniej Joanna
nie miała domu do którego pasowałby klucz
ani mężczyzny z którym można się ułożyć
nie mogła pojąć siebie
w lustrze jedna twarz
a powinny być dwie trzy dziesięć
zawieszona w poczekalni
szczekała kaszlem
prując płuca
pęcherzyk po pęcherzyku
nie kochała nikogo
choć sypiała z wieloma
kamieniem będąc poznała Pigmaliona
przeniósł na płótno i tchnął życie
uczynił do żadnej niepodobną
zwłaszcza do niej samej
przynależała jak pański pies
stając się jego projekcją
nawet o śmierci myślała podobnie
rajski ogród czy szkarłatna róża
ślady po niej znikały
po raz pierwszy ugodził
gdy część jej przestała pasować do całości
potem kawałek po kawałku wyżynał serce
zdzierając własną fakturę
zbudził demony
zamilkły dopiero
gdy wyfrunęła z siebie ptakiem
rankiem przez otwarte oczy
Małgorzata Pospieszna-Zienkiewicz i Edek Pospieszny, 15 września 2014
było ich pięć
pierwsza Ewa nie powstała z żebra Adama lecz z morskiej piany
falami rzeźbiła sylwetkę nim stała się Afrodytą
powiadano że między udami ma kopalnię złota
a talia osy paraliżuje żądłem
każde względem niej skąpstwo
druga dookreśliła położenie w stosunku do trzeciej
oraz innych bliźniaczych planet
na świat przyszły razem pod okiem Merkurego
stając się grzeszne jak Sodoma z Gomorą
choć zróżnicowane kolorem skóry
i zapatrzone w przeciwne kierunki
przekrzykiwały siebie zajadle
aż ta która lubiła być górą
zdarła gardło
czwarta wypadła z głowy Zeusa
lecz nie nazwano jej Ateną
tylko Zofią
tkwiła w sobie po uszy
a towarzysząca jej księga przemian i kamień filozoficzny
zakleszczyły głowę na amen
okresowo głupiejąc stwarzała zagadki
najczarniejsze z nich nosiły stygmaty szaleństwa
by ukryć brak rozwiązań
najmłodsza Małgorzata mieszkała wśród nagich ścian
z mistrzem samozwańcem i klepsydrą
prześladowana przez jego obłęd
uciekła jak od złodzieja dusz
przygarnięta przez cztery gracje
od niedawna żyje w obrazie
bez meldunku
z miotłą u boku
w każdej chwili gotowa odlecieć
Małgorzata Pospieszna-Zienkiewicz i Edek Pospieszny, 2 września 2014
gdy spotkałam rozmiłowanego w literach
przypływ wyrzucił na brzeg dwa bursztyny
mamił nimi jak lustrami
w których odbijaliśmy się
przez sto
dwieście
a może trzysta tysięcy lat
wtulałam się naiwnie
a ruchome piaski
dawały lekcje stopom
kiedy zamknął się
skąpiąc światła
obwiniałam księżyc
pęczniejący w kolejnych kieliszkach wódki
powiadają że osiadł w latarni morskiej
i rozmawia z mewami
czasem któraś z nich
zastuka dziobem w szybę
za którą wciąż mieszkam
Małgorzata Pospieszna-Zienkiewicz i Edek Pospieszny, 26 sierpnia 2014
nie wiem kiedy twoje palce serdeczne stały się wskazującymi
i która ze śmierci okradła nas z pocałunków
gdy słońce za oknem wyświetla sceny z życia ptaków
nie dziw się
że chcę zostać kronikarką ich treli
może warto przespać rozgoryczenia
we śnie rozgrzać siebie do wzajemności
a potem ćwiczyć tango do rana
ignorując płótno w kieszeni
lub zabawić się w żebraków
wytrwale zbierając okruchy chleba
zrobić lifting szarych komórek
darmowymi wersami w empiku
albo oddać słowa wiatrom
zamiast ryzie papieru
i żyć zwyczajnie
bez łamania płynności sylab
czy nadrywania ścięgien wypowiedziom
Regulamin | Polityka prywatności
Copyright © 2010 truml.com, korzystanie z serwisu oznacza akceptację regulaminu.
Poezja
Proza
Fotografia
Grafika
Wideo wiersz
Pocztówka
Dziennik
Książki
Handmade
