Poezja

na początku istniała samotnie
urodziła płomień
pierwszy oddech
pełzającą łzę szczęścia
 
wszystko nabrało szybszego tempa
płomień nagle wyrósł
zachłysnął się powietrzem
zatańczył  ciepłymi kolorami
 
na chwilę zaświecił najjaśniej
by stawać się mniejszym i słabszym
dopalał się w codzienności i zgasł
pozostała wygięta czerń
 
krótkie szczęście
dobrze że jeszcze można poczuć
oliwny zapach tej miłości