Poezja

Oto utopia naszej marnej twierdzy
Oto w szczęśliwości bytowanie wieczne
Naprzeciw stanowi własnej świadomości
trwamy jeszcze przecież w tym świecie

Ubawione anioły czy szatani smutni

Oszukani setnie
i bezwartościowi
Choć na swój sposób cwani
i nie bez wartości

Każdy jak małe arcydzieło
artysty pomylonego

zabawka czasów rzeczy innych ludzi
kiedy niepotrzebna porzucana w błocie
Kiedy użyteczna wieszana bez zwłoki
na pierwszym świeczniku tuż przy głównej drodze

To jasne że nie poszukując szukamy przecież najusilniej 
bez tchu na tej pozbawianej powietrza planecie
Nie bez nadziei
choć już bez wiary w nadzieję
patrzymy jak gdzieś krąży ponad teraźniejszym truchłem
nienazwana myśl przesycona lękiem 
jakby przeczucie nieznośne niejasne własnej skończoności
                           że musi być coś więcej

i to może dlatego
szukamy jeszcze
przecież
czegoś szukamy jeszcze