Dziennik

ślepe odysy rodzą mgłę i błądzą we mgle durnowate nikty
gonią za syrenami topielicami za głosami
westchnień serc i innych gadżetów
motyle drażnią żołądki do zemdlenia
do zwymiotowania na swoje piękne heleny
durnowate odysy w których głowach wyją syreny
echa cioć i babć ojców i ich ojców matek i kochanek
na ślepo od wyspy do wyspy połamane człekoptaki
jam jest wielkie
z wielką Jotą najgłośniej wyje pośród syren
…
sztorm minął
usiadł odys jako ten motyl na skale
na jałowej ziemi rodzą się myśli
zapalił papierosa
zgasił papierosa
westchnął
zwinął mgłę niby ten kłębek adrianny i rzucił przedsię
 
…
bez żadnych metafor analiz i dializ odszedł
nabrawszy w płuca słonego powietrza
zdeptał ocean na przestrzał
po wodzie chodził jakby się rybą urodził
jakby ptakom skrzydła skradł
jakby z bogami śniadania jadł
poszedł wprost do swojej helci
koniec bajki, merci