Proza

Marek Jastrząb, 25 października 2024

Kąpiel

Przed obiadem zobaczyć można było kawalkadę ochotniczek wytypowanych do kąpieli. Wózkami do transportu kalek, okryte frotowymi ręcznikami, roześmiane staruszki, mknęły korytarzem do łazienki. Kiedyś godne zazdrości, niegdyś ogniste dziewczyny, trzpiotki - podlotki z własnymi zębami, rozpaplane (... więcej)

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Marek Jastrząb, 24 października 2024

Ostatnie słowo

Kajam się do samej ziemi i wyrzekam się wszelkiego paskudnego czynu Obiecuję, że nigdy więcej i tak mi dopomóż Bóg. To ja, Przeor Zakonu Wsteczniaków wespół z Głównym Wajchowym Ligi Obrony Plugastwa, daliśmy sygnał do ataku na zdrowy rozsądek.

To ja, szara piechota intelektualna, (... więcej)

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Marek Jastrząb, 24 października 2024

Wrażenia z galerii

Lampka oświetla obraz w obrazie. Pokój, noc, obryzgana zapomnieniem siwa kobieta siedzi na taborecie. W zgrabiałych rękach trzyma czapeczkę, przypuszczalnie jedyny kontakt z przeszłością. Niemo, bezsilnie, szklanym wzrokiem przenika przez zamknięte drzwi, za którymi nie wiadomo, co. Na palcu (... więcej)

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Marek Jastrząb, 24 października 2024

Stołówka

Razem z gongiem, drżącym truchtem przydziałowych bamboszy, żarłocznym strumieniem napływała do niej głodna dziatwa staruszków. Odstawiała pod ściany swoje laski, szwedki i balkoniki, siadała przy „swoich” stolikach obitych praktyczną ceratą i mościła się na krzesłach.

Czas odmierzany (... więcej)

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Marek Jastrząb, 23 października 2024

Pracownia

Chodziliśmy na manualną terapię. Kiedy zjawiałem się w zajęciowej pracowni, już w niej był. Siedział na wózku, z dłutem w ręku, żłobiąc misterne cudeńka. Zamyślony, ponury, wyrzynał je z ułomków drewienek, gałęzi, czasem pni. Z żarłocznym entuzjazmem, bagatelizując moją obecność, (... więcej)

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Marek Jastrząb, 19 października 2024

Reprymenda i bilans

Wyjeżdżała z nimi do lasu, pchała ich wózki na świąteczne spacery, pokazywała im drzewa, kierowała spojrzenia na kwiaty. A kiedy jechali, wpatrzeni w chmury, gdy zwierzali się, że jest im ciężko, że nie potrafią się odnaleźć, kręciła się nerwowo i poważniała. Zapewniała, że choć (... więcej)

liczba komentarzy: 2 | punkty: 4 | szczegóły

Yaro, 8 października 2024

pewne

nawet najbliższym otoczeniu
twoje szczęścia nic nie znaczą
liczy się tylko każdy upadek
każda niezgoda błędy kroków

dziękuję za każdy gest
każde dobre słowo
jestem z tobą a ty
odkrywasz mnie nadzieją

niech nikt nie zaprzecza
życie zaskakuje jak rzeka
toczy kamienie (... więcej)

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Belamonte/Senograsta, 8 października 2024

Najtrudniejszy drugi krok

W dobrej fikcji, czyli czymś, co się dzieje w głowie, co ma sens, samo się rozwija, jest rzeczywiste - postacie mają swoją logikę. Dostosowujemy się do ich poczynań, gdy rozwijamy opowieść, właściwie poznajemy. Tak robi King, Twain, Faulkner, Myśliwski, ale np. Diuna to już jakaś arystokratyczna (... więcej)

liczba komentarzy: 2 | punkty: 3 | szczegóły

Arsis, 3 października 2024

Drżenia

Brnę przez śnieg i zaspy. W zawiei narkotycznych przestrzeni. Jakbym przedzierał się przez stronice lodowatej zamieci. Pełnej fantasmagorii i postmodernizmu groteski. Wybuchowej mieszanki, zupełnie jak u Władimira Sorokina. Ostre opiłki mżących kryształków ranią już i tak szczypiące, łzawiące (... więcej)

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Arsis, 25 września 2024

Pieprzony metafizyczny dewiant

Patrzę w lustro, w jego odbicia. Nachylam się coraz bardziej. Nachylam. Upadam twarzą w szklaną powłokę. I tak oto poprzez brzęk rozbijanego szkła wpadam do środka. Do wnętrza swojego jestestwa. I tak oto…

Jestem po drugiej stronie niczego…

I co dalej? Żeby chociaż nikły ruch (... więcej)

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły