Staple - Poezja

Staple, 5 grudnia 2012

porozmawiaj ze mną...

Zgaś tego peta.
Usiądź obok i
porozmawiaj ze mną.

Noc jest taka piękna.
Tajemnicza.
Chodź ze mną na spacer!
Porozmawiamy...

O czym? pytasz.
O życiu kochanie,
O ŻYCIU...

Jest popieprzone. Tak,
masz rację.
Tendencyjne i przewidywalne.

To może o miłości?
Twierdzisz, że nie istnieje.
Ja nie.
Bo przecież
tylu zakochanych widać co roku
w Walentynki...

A może o pracy?
...
O dzieciach?
...
O przyszłości?
...

Jest świeże, rześkie powietrze.
Lekka mgła i
romantyczne światło zepsutych latarni.
Zobacz,
ile tu pustych ławek,
zapraszających aby
ktoś na nich usiadł...

Krajobraz,
jak z pieprzonej komedii romantycznej.
Brakuje tylko
gruchających białych gołębi
i czerwonego wina
leżącego magicznie na trawie wraz z kocykiem i kieliszkami.

Więc chodź,
porozmawiaj ze mną.

Kochanie?
Czy ty mnie w ogóle słuchasz?
Kochanie?
Kurwa mać! Znowu wdepnąłem w gówno,
cholerne psy!
.....

liczba komentarzy: 3 | punkty: 11 | szczegóły

Staple, 17 lipca 2010

chwila słabości

Wystarczył moment,
abyśmy się w sobie zakochali.
Choć po prawdzie
widywaliśmy się często -
na ulicy,
przed sklepem,
koło bloku -
w takich trywialnych sytuacjach,
przyziemnych miejscach.
Ale to jedno głębokie spojrzenie
sprawiło, że
utonełam w Twoich bezimiennych oczach.
Swoim dotykiem
rozmiękczyłeś mnie jak
taniego biszkopta w herbacie.
A Twój ciepły głos
rozmroził moje lodowate serce.

Brzmi tak banalnie,
że ma się ochotę zwymiotować.
Ale cóż, tak już jest
z zauroczeniem,
zakochaniem,
miłością.
Słodko-cukierkowo aż do obrzydzenia.

I wystarczy chwila,
żeby coś się zaczeło.
Jak i wystarczy chwila,
aby o sobie zapomnieć.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 18 | szczegóły

Staple, 17 lipca 2010

czego chcesz? (poprawione)

Masz marmurową twarz i
ten swój ironiczny brak zrozumienia.
Żyjesz z dnia na dzień
ignorując przy tym czyjeś jestestwo.
Przygniata Cię autentyczny przestrach
dnia jutrzejszego
życia
istnienia.

TY
człowiek
marionetka w rękach Boga
TY
zmieszane apogeum bezradności
wolnej woli
rozerwania
chęci trwania i
chęci BYCIA.

Co noc zadajesz sobie pytanie:
Czy dalej chcę tak żyć?
Dziś kiwasz głową przecząco.
-Mam ci pomóc?- pytam retorycznie.

Dobrze.
To zacznij zmianę od naprawienia zegara w kuchni.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 18 | szczegóły

Staple, 7 lipca 2010

skrzywiony pryzmat

Pomożesz mi zrozumieć świat?
Nauczysz mnie jak żyć?
Więc usiądź obok mnie na kanapie...
Zapal papierosa.

Każesz mi spojrzeć przez okno.
Co widzę?
Czarno-szarą rzeczywistość,
ludzi biegnących gdzieś.
Widzę też domy, bloki, sklepy, ulice.
Wszystko jakieś szaro czarne -
nic nadzwyczajnego.

Każesz mi zamnkąć oczy.
Po cholerę cię słucham?
Czuje się jak jakiś szczeniak.
Co teraz widzę?
Nic, bo jest ciemno pod powiekami.
Ach, co widzę oczami duszy?
Tą samą rzeczywistość, ale
jakby inaczej -
na czerwono, żółto, zielono.
Czerwone ulice, zielone domy, żółte sklepy
i ludzi,
uśmiechniętych ludzi, którzy nigdzie się nie spieszą.

Piękny widok,
urzekający,
zajebisty.
Aż się nie chce...
Kochanie, a mogę nie otwierać oczu?

liczba komentarzy: 3 | punkty: 15 | szczegóły

Staple, 7 lipca 2010

to pamięć nie jest wieczna?

Swego czasu mówiono o nim wiele.
Głównie były to steki bzdur zazdrosnych łgarzy.
Jakimś prawem naiwnie myśleli, że znają gnojka.
A on przygotował już wszystko,
żeby dziś się powiesić.
Długo wyczekiwał, kiedy czarne wszystko się stało.
"To nieprawda!" - rzekł do siebie.
Przylaszczka leżała na stole -
tylko to mu pozostało po Niej.
Bo to Ona podetknęła mu
garść pieprzonych listków na pożegnanie i
odeszła.

On przygotował dziś wszystko,
żeby się powiesić
i też odszedł...

Teraz już nikt o nim nawet nie wspomni.
Skurwysyny.

liczba komentarzy: 4 | punkty: 14 | szczegóły