Sztelak Marcin, 10 june 2017
Przed podróżą zawijam kanapki
w łatwopalne rękopisy.
Z już nieistniejącego indeksu
filozofów, niepewnych bytu.
Walizki zjedzone przez myszy — rzeszoto,
rzeczy upycham w reklamówki,
które się nie rozłożą. W możliwym
do przyjęcia czasie.
Czekam na pociąg, spóźniony
o całe stulecie. Z nudów spożywając
alkohol — publicznie,
z nieżyjącym zawiadowcą.
Ten jednak nie chce odgwizdać początku.
Upodlony zasypiam w poczekalni,
ze mną inni podróżni. Też martwi.
Rano śniadanie, ale chleb przesiąknięty
mądrością. Oczywiście umiłowaną.
Więc toasty — za szczęśliwą, rychłą.
Ale nic z tego, ostatni skład odszedł,
na złomowisko.
Pora wracać, na szczęście dojrzałe
jabłka znów kuszą.
Sztelak Marcin, 8 june 2017
Zamykam obwód, porażenia dobrze wpływają
na strukturę rzeczy.
Widzialnych.
Chociaż dookoła tyle zjawisk
pogodowych, że zaczyna brakować
pojemników do przechowywania
cudów.
Takich jak przejście na drugą stronę
okna. Zasnutego pajęczyną
nieprzepuszczającą odbitego światła.
Jednak pod skórą wciąż pulsuje,
na nic codzienne wypalenia.
Chociaż ból zasklepia nienasycone
poranki.
I wieczory zagęszczające siatkę
prądów. Błądzących
w zapomnianych słowach, niespełnionych.
Sztelak Marcin, 7 june 2017
Bohater nabity na szpilkę schnie na wietrze,
ten przenika spłowiałe okrycia przypadkowych
egzekutorów. Czynią powinność
z ledwie zauważalnym grymasem.
Profesjonalnego znudzenia.
Ziąb do szpiku, a dumne sztandary
nie nadają się do zapychania dziur
w barykadach.
Więc wciskam tam palce, szukając
skarbu — jątrzę rany. Mam za małe
pięści aby zmieścić w nich powietrze.
I rzucić na jałową glebę,
z której wyrosną ludzie bez ust,
w zamian za to z czerwoną plamką
zamiast źrenicy.
Na razie w martwym polu ostrzałów
zbierają się święci, tymczasowo
bez przydziału.
Chociaż na pewno coś się znajdzie,
z rzeczy mniej ważnych, jak narodziny
albo cudowne ocalenie.
Bohater już w formalinie,
wygląda na zadowolonego. Za szkłem,
nieprzepuszczalnym dla dźwięków.
Sztelak Marcin, 6 june 2017
Po zmroku odrywam ostatni zapięty
guzik. Ciasno upycham w pościel
nużące modlitwy — niezbyt wygodnie,
ale gdyby przyszło się nie obudzić
będzie jak znalazł na drogę.
U jej kresu nieunikniony powrót
do wody, jeszcze nierozdzielnej.
Tam puszczę pączki, zakwitnę
i nawet nie pomyślę o porannej
kawie. Nie wspominając o miłości.
Tylko że skrzydła
podcięte sprawną ręką rzezaka,
rytualnie.
Sztelak Marcin, 5 june 2017
Wulgarne twarze moich pobratymców
zwiastują trud i upodlenie.
Będzie mi dane na wyciągniętej ręce
wraz ze świeżo wyrwanym mięsem.
Milczę, oszczędzam słowo na najbliższe
okazje, kiedy będzie trzeba
skłamać lub powiedzieć prawdę.
W perspektywie drżą wszystkie czarne
odcienie różu. Pora splunąć,
przez zęby. Żeby nie było, że człowiek
jest taki miękki.
Jakim go malują stwórcy.
Ci, którzy za każde zająknięcie wywalają
na pysk z raju.
Sztelak Marcin, 5 june 2017
Rozdrapując rany do ustania akcji
serca udają męczenników,
włosiennice naciągnięte na samą
bieliznę od Calvina Kleina.
Sursum corda.
A umarli na długo przed śmiercią,
zaraz pod dziewiątym kręgiem
szeptem czytają zakazane
bilingi.
Rozmowy na najwyższym szczeblu,
niebo — piekło i piasek na łączach.
Ewentualnie samobiczowanie
jedwabną chusteczką.
A trzydzieści srebrników zapisuję
braciom i siostrom.
Sztelak Marcin, 15 may 2017
Po zmroku odrywam ostatni zapięty
guzik. Ciasno upycham w pościel
nużące modlitwy — niezbyt wygodnie,
ale gdyby przyszło się nie obudzić
będzie jak znalazł na drogę.
U jej kresu nieunikniony powrót
do wody, jeszcze nierozdzielnej.
Tam puszczę pączki, zakwitnę
i nawet nie pomyślę o porannej
kawie. Nie wspominając o miłości.
Tylko że skrzydła
podcięte sprawną ręką rzezaka,
rytualnie.
Sztelak Marcin, 14 may 2017
Sól rozsypana, lustra rozbite,
szklany pył na języku smakuje
niedokończeniem.
Pora uciekać, jednak w korytarzu ciemno,
światełka nie widać, więc nadal snuję
zdania.
A tu syreny drwią, ewakuacja rozpoczęta,
a ja wciąż rozpisuję miłości
na elementy pierwotne.
Wykreślając imiona, szczególnie
zapomniane. Rozkruszam zwiędłe kwiaty
czekając rozgrzeszenia.
Mea culpa i popiół na głowę,
ale nie ma komu wyszeptać
słowa,
nawet jeśliby miało być ostatnie,
lecz jest tylko cisza przerywana zgłoskami.
Sztelak Marcin, 12 may 2017
Mam własny nekrolog w pudełku po butach,
a może to tylko wycinek z gazety,
coś o nagłej śmierci.
Na pewno nie o narodzinach,
to się po prostu nie zdarza w tej części
planu.
Podobno boskiego, chociaż wciąż nachodzą
wątpliwości i duchy minionych świąt.
Niedokończonych z powodu ości wbitej
w stół.
Na sztorc
wisiał na niej opłatek,
aby ograniczyć do minimum ciąg życzeń.
I tak się nie spełniały, poza nielicznymi wyjątkami.
Lecz o nich nie warto wspominać,
wszyscy byli już pijani.
Śpiąc na sienku, przykryci obrusem
z plamami barszczu. Za którymś razem
zacząłem pisać dziennik.
Zaginął w pudełku. Tym samym.
Sztelak Marcin, 12 may 2017
Na diabelskiej wyspie jesteśmy
panami życia, a śmierć sobie
tańczy na plaży — rozbrykana dziewczynka.
Zgnilizna.
Za przepierzeniem toczą się egzystencje,
zupełnie normalne, według wzorca.
Rys wcale nie słychać — chociaż szerokie.
Rozkład.
Na urodzinowym torcie nikt nie liczy świeczek.
Ślinka cieknie, kap na podłogę
i z poślizgiem — głową w parapet.
Mogiła.
Piękna stypa, znowu jesteśmy
panami życia, a śmierć sobie
w kąciku tasuje karty.
Pasjanse.
Poetry
Prose
Photography
Graphics
Video poems
Postcards
Diary
Books
Handmade
