Marek Gajowniczek, 3 april 2017
To była dawna piosenka.
Stara piosenka sprzed lat
z którą skromniutka, młoda panienka
w daleki ruszała świat.
I tu... i tam...
panienki te dobrze znam.
Tańczą na rurze.
Chcą zostać dłużej,
ale już mają z tym kram.
Życie to czasem udręka.
Kłopoty też sprawia May
i się powtarza stara piosenka.
"Na młodych wciąż czeka kraj"
I tu... i tam...
piosenki te dobrze znam.
Przez skąpstwo Szkotów...
tyle kłopotów
i pieniądz już nie ten sam.
Młoda, skromniutka panienka
dzisiaj za dobrze zna świat.
Śliczna dziewczyna
pupę wypina.
Rośnie unijny nasz wkład.
I tu... i tam...
problem jest wszędzie ten sam.
Z rządem, kulturą,
pieniądzem, rurą...
Willkommen! Здравствуй! Wellcome!
Marek Gajowniczek, 2 april 2017
Obiecywano tym razem
rozmawiać ze społeczeństwem.
Skończyć z fałszywym obrazem.
Z propagandowym szaleństwem.
I co widzimy w przekazie?
Wielką debatę o votum.
Nie miała baba na razie
chyba większego kłopotu?
Obiecywano rozmowy!
Nie - jaki będzie ich temat!
Źle chyba pachnie od głowy.
Ważniejszych problemów nie ma?
Co ma przesłonić "debata"
i o czym nam się nie mówi?
Rozpad? Podziały i zatarg?
Człowiek w tym wszystkim się gubi.
Obiecywano - na wierzbie,
a mamy patrzeć w pietruszki.
Debata program wyczerpie,
a przekaz pokazał różki.
To nie jest chyba hybryda.
To pewnie linia partyjna.
Słowo krytyki się przyda:
Umowa nieprecyzyjna!!!
Marek Gajowniczek, 2 april 2017
Przywitała mnie zielona.
Pomyślałem... ze wzruszenia,
a ona rozanielona.
Nagle wszystko nam odmienia.
Wyczekana, choć nie pierwsza,
ale bardzo wytęskniona.
Piękna wiosna. Warta wiersza
i taka rozanielona.
Załamania różne miałem,
lecz wytrwałem przy nadziei.
Cieszę się, że doczekałem.
Dzisiaj pierwszy pąk wystrzelił.
Jeszcze skromny. Jeszcze postny,
lecz wkrótce już będzie liściem.
Chcę się dzielić dniem radosnym.
Ze wszystkimi... oczywiście!
Taka wiosna - bez protekcji
wielkie prawdy nam przynosi -
obok nauk rekolekcji
i nadziei cichy głosik.
Marek Gajowniczek, 2 april 2017
Sami widzicie, że muszę... a odejść tak trudno mi.
Uspokoiłem mą duszę, by nie pukała do drzwi.
Sami widzicie, że trzeba... Kończy się mój ziemski czas.
Prośby kierować do nieba, za wszystko przeprosić was.
Służyłem tu nie dla chleba... dokąd wystarczało tchu.
Ojczyźnie naszej w potrzebach. Ludziom, jak nakazł Bóg.
Sami widzicie, że muszę... pieśń tę dokończyć ze snu.
Uspokoiłem mą duszę, by nie powracała tu.
Marek Gajowniczek, 1 april 2017
Prawnuku, który poznać zdołasz
nieznane prawa wielkich ciągów.
Jeżeli myślą mnie przywołasz,
zjawię się w cieple, lub przeciągu,
w mantrze oddechu, w powiek drżeniu,
w przejeżdżających aut głosach
i siądę piórkiem na ramieniu,
lub nieład sprawię w twoich włosach.
Nie będzie konkretnych wyjaśnień
lecz zamknij oczy, słuchaj ciszy.
Tak bywa, że nim mocno zaśniesz,
to z tamtej strony głosy słyszysz
i pokazują ci się twarze,
przemykające gdzieś w przestrzeni,
które ze swoich sennych marzeń
pożegnali obok uśpieni.
A ta, którą myślą przywołasz
z powiewem spocznie na poduszce
i może się uśmiechnąć zdołasz,
że jest i się nie mogłeś ustrzec.
Kogoś, kto odszedł, a jest blisko
i twoje losy stamtąd śledzi
i potrafi zobaczyć wszystko
i ma gotowe odpowiedzi.
To może być króciutka chwila,
jaka spokojem w sen odpływa...
To program. Funkcja wielu zmiennych,
a człowiek życiem ją nazywa.
Wpisana w ludzką już świadomość.
poprzez Misterium na Golgocie
i w nieśmiertelność, nieskończoność,
co rozważaniem trudno dociec,
Rzecz odkrywana wciąż na nowo,
staje się Prawdą Objawioną.
Tak, jak to pierwsze Boże Słowo,
urosło w Wielkość Nieskończoną.
Marek Gajowniczek, 1 april 2017
Zażenowanie. Wybacz nam Panie
myśli przyziemne i ciasne.
Powab i pióra traci kultura.
Skrzydła jej rosną błoniaste.
Zapaść głęboka. Nowa epoka
wolę i umysł pochłania.
Upadłych sumień nie spuszcza z oka.
Wolności lękiem przesłania.
Nikt nie zapyta, czemu elita
otwarcie z przykazań szydzi?
Choć przekaz zgrzyta. Nic nie zaświta.
Wszystko już można obrzydzić?
Myśli schyłkowe zachodzą w głowę.
Nie ma Feniksa w popiele.
Może go zmiotły Porządki Nowe
na świecie, w domu, w kościele?
Jerozolima (jeszcze nie Nowa)
na Paschę wiernych przyzywa,
a wielu nie wie jak się zachować
i swoje Pasje przeżywać.
Wybacz nam Panie zażenowanie.
Nasze obawy przed siłą.
Niech się rozegra. Znowu się stanie,
chociaż już wiemy, jak było.
Marek Gajowniczek, 31 march 2017
Kto u klamki pańskiej zwisł,
niech się mocno trzyma.
To jest może Państwo PiS,
ale nie Kołyma!
Nie ma wywózkowych list
i nie taka zima.
Może to jest Państwo PiS,
ale nie Kołyma!
Żaden farbowany lis
nic nie zmieni sam tu.
To jest może Państwo Pis.
Nie ma Arbeirsamtu!
Nie brak kuroniowych mis.
Życie nie jest tanie,
ale to jest Państwo Pis...
i Amerykanie.
Kto wrzucił ten zwrot do pism,
ten być może zdurniał,
bo najpierw jest Państwo PiS
a z tyłu jest Unia.
Marek Gajowniczek, 31 march 2017
Nie witano Strzelca w Kielcach,
za to pewien przeniewierca
z rurką w Kielcach miał incydent,
potem musiał Pan Prezydent
o Kielcach mówić ze wstydem.
Istotny był głosu ton.
Tym samym poucza MON
o postawie Patrioty,
lecz podobno to są ploty,
że pisuje epistoły
generałom pewnej szkoły.
Do niektórych nie dociera,
że dziś już się nie ubiera
par jedwabnych rękawiczek,
gdy wymierza się policzek.
Żaden dym nie jest bezwonny.
Nawet wśród starozakonnych
mówią: Dymisz, to nie świecisz
i przez dym orłem nie wzlecisz
dodatkowo obciążony,
Zbiorem skrytym Zastrzeżonym.
Marek Gajowniczek, 31 march 2017
Boże, który światu dałeś papieża - poetę,
spraw, by słowa być przestały skrywanym sekretem
i znaczenie jakie miały przywróć ludziom prostym,
by w nich i dla Twojej Chwały uwielbienia rosły.
A te, które nic nie znaczą i sieją zwątpienie,
odbierz kłamcom i partaczom. Niech schodzą pod ziemię.
Niech Twój lud na ekranikach już nie łamie głowy.
Ubierz pieśni magnifikat w zrozumiałe słowy.
Słowo sztuczne bywa huczne, a nawet wytworne.
Niech lud będzie dobrym uczniem i prośby pokorne
wyśpiewuje zrozumiale, otwarcie, od duszy.
Buduj język nasz na skale, która się nie kruszy!
Niech prześmiewcy Częstochowy, którzy skałę kują
trafią na grunt narodowy - opokę poczują,
a nam łatwość daj obrony i lekkość wyrazu,
by słowa z każdej ambony trafiały od razu.
Niech myśl w zdaniach się nie gubi, jak ta ryba w sieci.
Tchnij w nią Ducha, który lubi, gdy piszą poeci.
Może wtedy patriarchowie uczynią znak krzyża
i uznają, że poezja nas do Boga zbliża.
Marek Gajowniczek, 30 march 2017
Zdawało się, że świat rósł.
Rosło także Siedem Sióstr.
Siedem panien, jak dni siedem,
rosło w siłę, a świat w biedę.
Glob gwałtownie się odmieniał,
a w następnych pokoleniach
też na świat przyszła siódemka.
Chodzi w starszych sióstr ciżemkach.
Stare nadal są bogatsze,
jednak w światowym teatrze
w drugorzędne weszły role.
Kończył się w świątyni olej.
Mówią, że i co lat siedem
tłusty czas się zmienia w biedę.
Starzeją się pokolenia,
a zmiany odczuwa Ziemia.
Cykliczne są spadki, wzrosty.
Siostry zastępują siostry.
Nadszedł już tych młodszych czas
i płynność się zmienia w gaz.
Życie też bywa ulotne.
To podziemne i podwodne.
Prawda bywa jak oliwa,
ale kto ją wydobywa,
sam na starość w długach tonie,
bo dobrobyt w wojnach płonie,
a na ziemi dobroczyńcy
zjawiają się barbarzyńcy
i szukają z nożem ostrym,
gdzie się znów narodzą Siostry.
Lud w tych sprawach bywa ciemny,
a świecznik siedmioramienny
oliwy wciąż potrzebuje,
Gdy jej braknie - Ziemia czuje
i wychodzą z niej demony
do Sióstr Siedmiu - pokłóconych.
Poetry
Prose
Photography
Graphics
Video poems
Postcards
Diary
Books
Handmade
