Poezja

ApisTaur, 18 grudnia 2021

Bez wyprawki

pewnie szczęście to po prostu brak kłopotów
lub gdy waga owych jest do udźwignięcia
lecz ja wpadam w nie jak świnia w swojskie błoto
chociaż ponoć los jest tylko w naszych rękach

chyba człowiek dość grymaśnym jest stworzeniem
choćby nie wiem co nikomu nie dogodzisz
dla każdego inny cel jest i spełnienie
beczki dziegciu łyżka miodu nie osłodzi

zadowalam się tym co mi życie daje
nie gramolę się do szczytu szklanej góry
gdy się potknę może z bólem ale wstaję
i nie sprzedam tanio swojej twardej skóry

liczba komentarzy: 8 | punkty: 8 | szczegóły

violetta, 18 grudnia 2021

Chat noir

ostatnie liście zniknęły
czuję sią jak zima bez ciebie
chcę zdrowe śniadanie z malinami
Boże Narodzenie tuż za rogiem
splatam nogi w czarnych pończochach
patrząc na kolorowe drzewka
z wiszących ogrodów zmieszana
przemieniam się w wonną peonię

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

sam53, 18 grudnia 2021

sen zapleciony w koniczynie

obraz łąki
motyle
zefir w liściach brzozy
samosiejki po deszczu kipią od zieleni
przy kamieniu przytulie wyżej cienkie osty
pędzel szuka kontrastów barw i światłocieni

wyprowadza na pole ścieżkę z koniczyny
jakieś pióro gołębie porzucone w trawie
sen o wiośnie sam w sobie wiosny nie uczyni
ale w słowo i obraz chcę go dzisiaj zapleść

kiedy spojrzysz po latach choćby na motyla
który zawsze po nocy rankiem skrzydła suszy
gotów jest na obrazie znów kwiaty zapylać
a biedronka ze szczęściem
do łez ciebie wzruszyć

później lato czerwcowe sianokosy w pełni
księżyc żniwiarz wieczorem zbożem się zachwyca
niczym we śnie gdy z tobą chcę marzenie spełnić
kiedyś matką dla dzieci
kochanką dla życia

wrześniem kiedy jesienie wiążą babie lato
a i chłód w kartofliskach już pełza nieśmiało
pora przenieść się w jawę - snom pogasić światło
wiesz jak cudnie jest mnożyć
piękno i dojrzałość

liczba komentarzy: 2 | punkty: 3 | szczegóły

Yaro, 18 grudnia 2021

dla nas nie ma jutra

uciekłaś z mojego życia
przez okno wdziera się wiatr

trzask białych okiennic

w przeciągu poznaniem
nieuchwytny moment snem

burzą serc wrze krew

nie zapomnieć miłości w sobie
oddam wszystko tylko nie mogę

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Deadbat, 16 grudnia 2021

Czas i wyzwanie

Drzewa płonące czarnym ogniem
drgnęły
poruszyły się i zachwiały
żółć zalała i zgasiła słońce
Mrok ciężkim okrywał go kocem
Posłańcy rozpierzchli się czym prędzej
aby pod osłoną ciemności dotrzeć
do królewskiego pałacu
Wtedy zastępy drgnęły
armie nieprzebrane
nieulękłe przed wszechpotężnym wrogiem
powoli ruszyły naprzód dłoń za dłonią
i krok za krokiem
Maszyna ogromna i grozą swoją i pięknem
potoczyła się w przepastnych kanionach rzeźbionych foremnie
powoli pokonując materialny opór przyczynę i źródło poruszeń
dźwigając się i unosząc zarazem
w górę i naprzód
ramie za ramieniem
i krok za krokiem
aż pobiegli wespół i wspólny ich okrzyk
grał ich forsownej kipieli
aż do granic
I wiatr chłodny zagrał na skalnych organach
Na lutni licznych jaskiń i grot ukrytych przed światłem
na wieżach kunsztownie zdobionych
warownych zamków zawieszonych nad pustką
a tam stanęli zgodnie i trwali jeden moment
patrząc wprost w otchłań
napełnieni po brzegi
i wdech zakończył swój bieg
czyniąc drogę dla wydechu

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

samoA, 16 grudnia 2021

bez tytułu (2)

dookoła słowa małe
i wielkie litery
wzruszają językiem

zgoła rozpuszczone myśli
mimowolnie pieszczą
wyraz nagiej twarzy

popatrz jeszcze póki żyję
na policzkach trzymam
zapisane szczęście

z tomiku Myśleńki (2015)

liczba komentarzy: 1 | punkty: 4 | szczegóły

Yaro, 16 grudnia 2021

tak bywa z kochaniem

kocham cię nareszcie
nie bywasz powietrzem
na trawiastym koc beżowy
w lesie echo gołe ciała

opleceni rękoma
bramy płoty winogronem
wyglądamy uniesienia
sklejeni takie pijawki

patrzę w twoje oczy
zamyślone
rozplątuję warkocze
głaskasz moje krótkie włosy

czuję w sobie chwilę
zapisaną w wieczności
przechodzę do historii
by z tobą nie przeminąć
by świat odkrył miłość

zagłębiam się głęboko
płyniemy po falach
oddech płytki
ptasie towarzystwo
szybko umyka czas
dobijamy do brzegu
by przemilczeć ten czas
odpocząć nabrać sił

kochanie bądź rzeką
w której zanurzę dłonie
by z niej pić
pragnąc wody
cieszę się cieniem ciał

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Yaro, 16 grudnia 2021

opuszczony człowiek

zastawiliście niepotrzebnego
jak psa z kulawą łapą
daleko od domu
daleko od miasta
przy mokrej szosie

sam bez nadziei
bez błogosławieństwa
na pożarcie na wspomnienia
słowa z nieszczerych ust
- niech nie wraca już

jakoś to będzie przybłęda
poradzi sobie znajdzie go
ktoś o dobrym sercu
na nas czas
pomódlmy się
tymi słowy
-panie zlituj się nad nami
musiał odejść mało miejsca
między sąsiadami

po co kłopot po co nam on
niech znajdzie lepszy dom
tam będzie mu dobrze
niech śpi da spokój
przecież kochamy go
z dala od domu
z dala od czułych słów

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

smokjerzy, 16 grudnia 2021

medytacja ze spacerem w tle

szarość nadmuchana wiatrem
wszędzie błoto
ślad stopy na ścieżce
przegrywa z deszczem dyskusję o przetrwaniu
kałużę argumentów miksuje język psa

myśli pochowały się
Bóg wie gdzie

jak dziwnie pachnie
kompost z butwiejących słów i liści

liczba komentarzy: 6 | punkty: 8 | szczegóły

drachma, 16 grudnia 2021

Dąb Goethego

Dąb na zboczu Ettersbergu
przy którym siadywał Goethe by pisać poematy
Jest jedną ze świętych powinności mężczyzny
posadzenie drzewa po spłodzeniu syna
i wybudowaniu domu

Drzewo w środku obozu koncentracyjnego
Buchenwald znajdującego się niedaleko Weimaru
Miasta które jest teraz jednym z centrów
kultury Stanowiło trzon lasu umarłych
nad którym unosił się duch twórcy króla Olch

Na drzewie wieszano więźniów politycznych
świadków Jehowy Tych co odmówili służby
w Wehrmachcie i podpisania volkslisty
Cały element aspołeczny Bo drzewa powinny
rosnąć prosto Tak mówili kulturalni
Niemcy o sztuce i precyzji

liczba komentarzy: 1 | punkty: 5 | szczegóły