Poezja

Teresa Tomys, 18 października 2020

tego lasu nie lubię

i szłam aleją sama i smutna
bezbłędnie trafiając we właściwy rząd
trzeci od płotu
kiedyś zupełnie pod
zniszczony czasem kruszeje
ale ciągle jest jego domem
ten las krzyży przeraża
po lewej
maleńkie pełne niewinnych aniołów
skarby upragnione
czasem cieszyły tylko chwilę
naprzeciw
las mogił w którym dom tych
co odeszli po dłuższej wędrówce
najczęściej byli z nami za krótko
tak jak ty tato

VIII.202/T.Tomys

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 18 października 2020

Mistyfikacja

W kuplecikach, pieśniach, szantach
sławią ludzie symulanta,
u którego nawet biegli
aberracji nie dostrzegli
i odchyłki umysłowej.
Koń, który ma dużą głowę,
miech się martwi, gdy ma czym,
a nie sąd przypadkiem tym!
Granica jest bardzo cienka,
gdy w łazience - (nie w Łazienkach)
zlekceważyła asysta
nakazany prawem dystans.
Może miejsca było mało?
Może komuś się nie chciało?
Co ma wisieć - nie utonie!
Nie warto kopać się z koniem!

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 18 października 2020

Bańki

Krótki był żywot bańki mydlanej.
Zbyt ubarwianej, rozdmuchiwanej.
Późnym wieczorem osłabła w sądzie.
Ma się przewrócić? Niech lepiej siądzie!
.
Nie tylko w sądzie - także w oglądzie
oraz w społecznym na rzecz poglądzie -
Rządowa Grupa Rekonstrukcyjna
mniejsze już bańki puszczać powinna.
.
Śmieszny był finał prawnej wojaczki,
gdy dziennikarskie spłynęły kaczki
trzepiąc dziobami szlam tak, jak co dzień.
Zostały tylko bańki na wodzie.
.
Propagandyści na Drugiej Fali
oglądalności skalę zwiększali
tworząc zakola, lecz to... to nie to!
Zostało tylko stanowcze VETO!

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

normalny1989, 18 października 2020

"Miłość nosić będzie Twoje imię"

Hej kochanie powiedz dlaczego
Tyle razy w serce wbiła nam
Miłość nóż, a na dłoniach
Płonień pozostawił ślad.

Czy to wszystko pójdzie w las?
Zdecydowanie nie
Wciąż żyjemy, więc czas
Okrył nas w obojętności płaszcz.

Jednak ja nie akceptuje tego
Obrońca Twojego uśmiechu
Bez namysłu idę w to co wierzę
Jak na pierwszej linii piechur.

Myśl o Twoim tyłku
Spojrzeniu szklistym
Sprawia, że ten cały ból
Staje się mniej realistyczny
Choć z dodatkiem chemicznym
Urazem psychicznym
Kolcem licznym
Spojrzeniem bystrym
Tajnik trzeciej cyfry
Potknięciem umyślnym
Manipulując umysły
Nie dla własnej korzyści
Smakując Twój polik pyszny
Zdobywam poziom ciągle wyższy
W intencjach wiecznie czysty
Błędów bagaż przykry
Wokół Ciebie chcę
Oplatać swoje myśli
Tylko gdzie jesteś?
Weź no mi się
Chociaż przyśnij.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Yaro, 17 października 2020

dziecko w nas

po kałużach chadzam jak dziecko
wystukując imię deszczu
spadł kilka chwil przede mną
z ciemnych chmur teraz tęcza
połączyła niebo z ziemią

uciekam daleko
dokąd biegnę nie wiem
zielono jasne niebo bo ty
nie pozwolisz odejść
dalej jak na koniec palca

szukam deszczu który spadł
szukam wody która wsiąkła głęboko
pod skórą gnieżdżą się dreszcze
bywam dzieckiem mam się dobrze
rodzi się człowiek gdzieś daleko
we mnie

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Marcin Olszewski, 17 października 2020

Sztuka kreacji

Mam to, czego nie mam
Jestem tam, gdzie mnie nie ma
Wierzycie w to. Mam wasze poważanie
Kompleks niższości?

Próba dowartościowania

Nie mogę być sobą. Szarym człowiekiem
Nie miałbym wówczas tylu polubień
Maska na twarzy. Sztuka trwa dalej
Jestem fajny. Tak z odległości

Pomysł kreacji na teraz

Bez spotkań. Rozmów. Kontrola dostępu
Mam swoje pięć minut wśród społeczności
Prawdziwa twarz. Przed lustrem. Dla siebie

Po sztuce

W garderobie rzeczywistości

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Karen Adams, 17 października 2020

Ojczyzna

Ojczyzna - hajmat
to miejsce gdzie mieszkasz
na tej Bożej ziemi
z tymi których kochasz
a więc miedzy swymi
tu stoi twa matka
i ta wiejska chatka
świeże bułki z rana
rolady i kluski co niedziele
i msza w parafialnym kościele
swaczyna w południe
i najsmaczniejszy kołocz
powrócisz tu ze światowych dróg
bo tu serce zostawiłeś
i całą swą młodość
Bajtlem byłeś gdy
witałeś się z przygodą
znasz tu każdy kąt
bo tu był Twój rodzinny dom
A teraz co
rodzice samotni
nikt im nie poda
nawet szklanki wody
mogą wołać hilfe
a Bóg nie nadchodzi
musiałeś wyjechać
do inkszego świata
brakowało kasy
już dawnymi czasy
ziemia nie wyżywi
mimo ciężkiej pracy
przyszły ciężkie czasy zrobiłeś to samo
co inni zrobili
spakowałeś kufry
i kupiłeś bilet świat cię wołał z daleka
i mamił z oddali
tam nam będzie lepiej
nasi juz tam wyjechali
musiałeś się uczyć
inkszego języka
harowac po nocy
szanować robota
Junge kom wider nach haus
śpiewają ci w sercu
Hajmat czeka
i Twój bydzie zawsze
nawet teraz
kiedy czasy nie zaciekawsze
siedzimy jak na beczce prochu
dziecko lont podpali
i zginiemy w mroku

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 17 października 2020

Kłaniam się Tobie...

Kłaniam się Tobie kraju ojczysty!
Kłaniam się Tobie Polsko!
Górom wysokim. Wodom przejrzystym.
Pieśń dedykuję swojską.
.
Zatruł Cię wirus Wielkiego Wschodu.
Rząd kazał nałożyć maski.
Tak odpornego nie ma Narodu
nad inne - żebrzące łaski.
.
Bezradne wobec nowych mutantów.
Oczekujące odkrycia.
Nie czekasz w tłumie interesantów.
Tak wiele w Tobie jest życia!
.
Nie wszczepisz dzieciom toksyny w żyły,
kupionej za grosz sierocy.
Masz niespożyte pokłady siły.
Słabszym udzielasz pomocy!
.
Dokoła mnożą się patogeny.
Twój - zdrowy kod genetyczny.
Stać Cię na sprzeciw twardy - Nie chcemy!
Z nim stajesz się krajem ślicznym.
.
Kłaniam się Tobie dobra Ojczyzno!
Kłaniam się Tobie Polsko!
Kryzys przetrzymasz! Gardzisz łatwizną.
Sławi Cię Wiara... i Wojsko!

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

samoA, 17 października 2020

z pożądania w pęta gramy

Ewo
gdybym cię nie opętał
nie poznałabyś Magdali
Czarcie
zło ty nosisz sznur pereł płacz
przeszłam przez Nazaret
i znalazłam biały kamień
teraz nie mam pragnień być Ewą
chcę jak Miriam nosić nadzieję
dla ludzi

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

sam53, 16 października 2020

na wąsach kota... jesień złota

wrzesień październik schną już osty
i żółcie błyszczą wśród nawłoci
a ona nie śpi - jej niedosyt
rumieni myśli później nosy
jakby nie można pośród objęć
złotem upomnieć się o swoje

choć tych najczulszych ciągle mało
a inne pachną pożegnaniem
więc jak tę barwną niedojrzałość
pokochać zanim słońce wstanie
gdy już od rana jak sto pociech
brzozy i dęby całe w złocie

wychodząc myśli tej naprzeciw
wieczorem gaszę tylko światło
nie tam by pomóc komuś zgrzeszyć
lub patrzeć w gwiazdy - kiedyś zgasną
ale by wszystkim naszym kotom
wierszem darować jesień złotą

liczba komentarzy: 2 | punkty: 4 | szczegóły