Poezja

przechodziła obok
w milczeniu

omiatając mnie przez chwilę melancholią spojrzenia

narastał mrok

przechodziła pod naporem mrozu który sypał w twarz ostrymi jak nóż kryształkami lodu

brnęła w śnieżnych zaspach w tym bezkresie pól

jej przyprószoną sukienkę
rozrywał wiatr
rozwiewał włosy

tuliła się do powietrza
nie mającego w sobie
― już nic z błękitu atmosfer

widziałem odsłonięte ramię bose stopy
i ten krok za krokiem w coraz niższym pochyleniu

miała przed sobą
wieczność całą
― i za sobą ją miała

przechodziła obok niosąc skostniały zarys swojej śmiertelności

tak bardzo martwa

― od zawsze ― martwa

(Włodzimierz Zastawniak, 2015-10-11)

***

https://www.youtube.com/watch?v=Gotq8AgUgSE