Poezja

Wiesz, tak po prostu chciałbym dotknąć twojej twarzy. Tak po prostu zobaczyć gwiazdy
w jeziorach twoich źrenic…
Tutaj, w cieniu tego bzu, co zaszedł nam znienacka drogę.

W cieniu gęstym od szeptów i ptasich pocałunków
okrywających czule wierzchołki drzew.
Od płatków majowym deszczem zroszonych.
Drżących pajęczyn w chłodach i westchnieniach zmierzchu.

Jesteś tutaj, prawda?

Czy to tylko pamięć
twojego istnienia
przywołana przeze mnie w rozterce?

Czyjaś bielejąca ręka
ściska kurczowo
zerwany kwiat miłości.

Twoja?
Moja?

Niczyja?

Wyłania się z nadmiaru niewiadomego piękna
tkliwy krajobraz. Z tęsknoty.
Z liliowych zorzy zachodzącego słońca,
co tli się jeszcze w strzępach purpurowych obłoków.

„Nie odrzucaj!”
Zdaje się wołać cała przestrzeń.

I powtarza się wciąż ta uparta fraza. Po wielokroć. Jak echo.
W niosącym się pogłosie tych wszystkich, co kochali kiedyś tak jak ja teraz kocham.

Ciebie.

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-05-14)

***

https://www.youtube.com/watch?v=OUTz6zemki4