Proza

Szedł po równinie ― porośniętej niewielkimi kaktusami i rzadkimi kępami wysuszonych, ostrych traw. Słońce paliło niemiłosiernie. Miał ogromne pragnienie… Wypiwszy parę łyków wody z blaszanego bidonu ― jął lustrować nieskończoną monotonię krajobrazu, przesłaniając dłonią oczy od nadmiaru światła… Majaczyły dokoła szaro-fioletowe, dalekie wzgórza… Drżało gorące powietrze… Nic nie pamiętał… Nie wiedział, co to za miejsce, skąd przybył oraz jakie jest jego imię, ani ile ma lat… Odniósł wrażenie, jakby został ogłuszony i dopiero, co odzyskał świadomość… A może majaczy? Dotknął ostrożnie potylicy, ale nie wyczuł bolesnego obrzęku…

Obejrzał dokładnie swoje ubranie. Nic specjalnego: kraciasta, flanelowa koszula, dżinsy, wiązane powyżej kostek traperskie buty… Opróżniony do połowy bidon zaczepił o pasek spodni… Nie miał niczego więcej, żadnego dowodu tożsamości, nawet zegarka… Musiało jednak minąć południe, ponieważ rośliny zaczęły już rzucać cienie… Usiadł zrezygnowany na ziemi, opierając wyprostowane poziomo ręce o zgięte pod brodą kolana. Opuściwszy między ramionami głowę ― słuchał uważnie owadzich pobrzmień… Nie było najmniejszego przewiewu…. Otarł rękawem zroszone potem czoło… Spojrzał wyżej… Kobaltowy błękit nieba przekreślało kilka kondensacyjnych smug, upodobnionych do białych, pierzastych węży... Gdy tak rozmyślał, nawiedził go nagle ― zapamiętany skądś sen: „Ma może 12 lat. Jedzie z matką pociągiem. Poza nimi ― nie ma nikogo. Matka wpatruje się smutno w rozmyte pędem, piaszczyste wydmy… Jest mu jej bardzo żal… Jadą przez pustynię, nie wiadomo jak długo, po zasypanych częściowo torach… Wokół, tylko pochmurna szarość… Mżą mikroskopijne piksele samotności… ― Nagle ― pod dalekim wzniesieniem ― eksploduje głowica nuklearna … Oślepiający blask momentalnie zalewa wszystko trupią poświatą… Powietrze rozdziera przeraźliwy krzyk… Zakrywa dłońmi twarz, dostrzegając ze zdumieniem kości ― prześwietlanego promieniami Roentgena ciała…”

Wstrząsnął nim huk przelatującego nisko wojskowego odrzutowca. Słońce powoli zachodziło czerwonawą łuną nadciągającego zmierzchu. Przesycone chłodem powietrze już nie falowało i mógł przez to dostrzec więcej szczegółów… Nieopodal stał samotny dom… Frontowe ściany miał osmalone od niewyobrażalnego żaru... Zamiast okien i drzwi ― ziały puste, ciemne prostokąty… Obszedł go… Nie wiadomo, jakim cudem ― przetrwał potężną, destrukcyjną siłę… Wszedł do środka…

Kanapę, dwa fotele, stół oraz przewróconą „podłogową” lampę z potłuczoną żarówką bez klosza ― powlekał biały pył… Chrzęściły mu pod butami kawałki rozbitego szkła… Za następnymi drzwiami ― piwniczne schody… Stąpając ostrożnie po pełnych gruzu betonowych stopniach, czuł narastający coraz bardziej odór rozkładu…

Zdeformowane manekiny ― wyciągały z zatęchłego półmroku, jakby błagalnie ręce, patrząc na niego beznamiętnym wzrokiem... Pierwszy ― ubrany w czarny garnitur, białą koszulę, krawat… Drugi ― w kolorową, częściowo spaloną sukienkę… Nagi manekin dziecka ― miał stopioną, bezkształtną twarz… Zagradzała mu drogę plątanina powyciąganych skądś kabli, stara, drewniana radiola z milczącym od dawna, pociętym głośnikiem… W pękniętym kineskopie czarno-białego telewizora przemknęło odbicie pokrzywionej groteskowo postaci… Uśmiechnięty ― Ray Charles ― wodził za nią niewidzącymi oczami z wielkiego, pożółkłego ze starości plakatu, spoza ciemnych, niby spawalniczych okularów… Odsłaniał przy tym swoje białe zęby… ― Coś zapiszczało… ― Między sprzętami mignął długi, szczurzy ogon…

Wyszedł szybko na zewnątrz… Przekroczywszy ledwo próg upadł i zwymiotował… Nie mógł znieść ohydnego smrodu śmierci! Podniósł się… Zaczął biec… ― Upadł drugi raz… Jego głowę opasywała boleśnie gorąca, pulsująca obręcz… Usiłował wstać… Kilkadziesiąt metrów dalej wyrastały betonowe filary wiaduktu... Dwa filary ― podpierające fragment żelaznej konstrukcji… Tory ― prowadzące znikąd ― donikąd… Poskręcane od piekielnego żaru, zardzewiałe resztki…

(Włodzimierz Zastawniak, styczeń, 2016)