Poezja

Ciśnienia rodzą się wewnątrz skorupy,
dalej zwanej łonem pramatki,
Ewą, Adamem, Wężem.
 
Ten ostatni pozostaje bezimienny
milcząc swoje tajemnice.
Od początku do końca.
 
Zapętleni zbieramy kwaśne owoce
z na wpół martwych jabłoni.
Popijając cienkusza zapominamy
 
o ślepych zaułkach i drogach pod góry.
Zresztą pewnie jesteśmy obłąkani, przynajmniej
dopóki ciśnienie nie rozsadzi dualizmu
światła i cienia.
 
O sekundę za późno na poznanie.