Poezja

 
Brak wbija się pod powieki
i spowalnia przepływ poezji.
Stany nierównowagi wybrzuszają
przestrzeń, poniekąd liryczną.
 
Wylizując do czysta kalendarze
mam przed oczyma obrazy,
takie do niewysłowienia.
 
Więc drę czas na strzępy, 
próbuje umykać, ale to szalone
zwierze we mnie jest
już tylko łaknieniem.
 
Wszystko i jeszcze więcej
– z pokorą skamlę u stóp
zatopiony w tym opętaniu.
 
Nie oddychając – każdy oddech jest twój,
gotów do zabrania.