Poezja

otacza ciało mrok ziemię
płonie płomień
życiodajny deszcz spływa po skroni

pieści zmysły
karmię się nią
stawia czoła depresja
burza nadciąga

piękna kropla szczerych łez
panna młoda przed ołtarzem

pragniesz unieść w błękit nieba
palcem dotykać piankowych chmur

spójrz Kety
zabiorę cię
przeżyć z tobą choć jeden dzień