Poezja

wykład z szaleństwa
siwobrody mężczyzna w połatanym garniturze 
rozmawia ze zwidami
przekleństwa wyżłobione na podłodze
 
dysputa powoduje zamieć, paraliż miasta 
porzucone samochody z kwiatami na szybach
stoją w poprzek dróg
 
pękają stropy zapomnianych domów 
bezludność, aż w gardle zasycha
 
zgorzkniały gapię się na ślepą ścianę
świece powoli dogasają
on mówi, ciągle mówi w swoim narzeczu  
macha rękami by odpędzić złe
 
jeszcze chwila, błysk. by razem z nim, pod ziemię
by pić rosę z ciemnych źródeł
kraść kwiatom listeczki 
 palić je, poznawać nieodgadnione
 
by, budząc się tracić odurzone sny 
nawlekać koraliki na nić z błękitu
 
ostatnie, to już ostatnie