Poezja

Świszczy, ćwierka na antenie,
że on opanował Ziemię.
Ostry sygnał śle nam krótki.
Bardzo głośny, choć malutki.

Nikt nie umie go zagłuszyć.
Wprost świdruje nasze uszy
piskliwe jego ćwierkanie.
Uparty jest. Nie przestanie.

To jest ptasie szczęście wielkie.
Gdzieś w pobliżu ma partnerkę,
więc ostrzega i pilnuje.
Królem tu się pewnie czuje.

Taki mały. Tak radosny.
Nie zmarnował swojej wiosny.
Ludzi śmieszy. Zatrzymuje.
Świergotliwie się świętuje.

Nie potrzeba aż tak wiele.
Zieleń, maj i te niedziele
pokazują jak być może.
Daj nam Boże! Daj nam Boże!