Poezja

Podmuch bomby zabił małą
na podwórzu przy Poznańskiej.
Tam mogiłkę usypano.
Oddano opiece pańskiej.

Paliły się kamienice.
Pozostało gruzowisko.
Nie miała już siły krzyczeć.
Zda się utraciła wszystko.

Chłopak w Niemczech na wywózce.
Nieszczęsna - nie uchowała.
Trudno powiedzieć, że Bóg chce...
Trudno powiedzieć, że chwała...

To Powstanie mamy w sercu
przez złość naszą i ofiarę,
a krzyki polakożerców
umacniają dumę, wiarę.

W nosie mamy wasze zdanie
relatywni politycy!
W mej pamięci pozostanie
ta mogiłka na ulicy.

To Powstanie jest tak nasze,
jak nasz sprzeciw! Jak Warszawa.
Dla niej walczę. Dla niej płaczę!
Nie wasza, parszywa sprawa!