Sede Vacante, 20 lipca 2011
Duszna cisza pod zegarem, co wylicza dni ostatnie,
słychać brawa w domu króla. Oto Bóg się im objawił.
W kapslu, w plamie ropy, w toście panny Heli.
Tam go szukać trzeba.....od niedzieli, do niedzieli.
W ciemnych ulicach, po zmroku, gdy pełne już puby i zadumane
kawiarnie,
Przemknie choć raz bez wstydu, że zobaczą go normalni.
Szuka chleba w koszu i kolorowych metali.
Szuka życia tam, gdzie na pewno Bóg się nie objawi.
Ekstaza zebranych wokół szyby z Maryją,
Czworo padło na kolanach. Jest już cola i kiełbaski z
grilla.
Modlitwy szumią w głowach, różańce chwalą Pana.
Imię jego: NN. Zbyt długo nic nie znalazł.
Sede Vacante, 19 lipca 2011
Pani doktor, poproszę lek na wszelkie zło.
To, co dotknąć mogę i to panoszące się daleko stąd.
Poproszę lek na ludzi. Tych wszystkich co mnie krzywdzą lodowatym sercem,
tych co nie rozumieją, że czasem jestem dzieckiem.
Poproszę lek na paranoje, lęki i nerwice,
poupychane na siłę przez otoczenie, którego nienawidzę.
Poproszę taki na ból, na ukojenie gnijących ran,
zadanych przez cywilizację, co wszystko przelicza na walutę i czas.
Poproszę o śmierć. Ale żeby nie bolało, najlepiej od zaraz.
Zaprawdę wariuję. Szaleństwo mnie trawi.
Duszę się i widzę cztery światy w jednym,
chemiczne powietrze i te wiecznie głodne sępy.
Pokonuje mnie choroba, słabość wiary w ideały,
pośród katów wyznających kult władzy bez granic.
A więc Pani Doktor, dziesięć kartek na chorobę,
leków paczkę, tych potężnych, żeby oczyściły drogę.
Nóż pod stołem, tak na lewo, żebym miał alternatywę,
gdyby nie chciał mnie wypuścić z swoich łap gówniany żywot.
"Nie dostaniesz tej tabletki. Noża, trutki, ni kwasu w żyły,
Boli, bo ma boleć. Żyj skurwysynu.
Sede Vacante, 18 lipca 2011
Pokazałem Bogu faka. Ten środkowy palec.
Pogubiłem się obserwując morza krwi. Wieszając na ścianie kolejne wojenne obrazy.
Już nie wiem czy tylko ludzie są tak źli, czy Bóg też ma to gdzieś.
I jaka jego rola? Wciąż milczy, choć podobno jest.
Tak stałem pośrodku pokoju i patrzyłem na cztery ściany umazane krwią i kałem,
nienawidząc czystej bieli sufitu, który wciąż tak cholernie od reszty odstaje.
Żaden mag z różdżką nie powie: Dość
ludzie!
Więc wciąż wyciągnięty środkowy palec, ku twardo milczącym aniołom na górze.
Przez lekko uchylone okno, przemówił.
„Nie mogę wszystkiego za was naprawiać!
Nie będzie drugiego potopu. Wciąż miłuję najbardziej
nieudany wynalazek wszechświata.
Jestem. Schowany za chmurą, płonę ze wstydu,
chciałem cudu, a jesteście porażką. Gównem na patyku.”
Sede Vacante, 2 lipca 2011
W kraju cisza. Wyjechali na wakacje wszyscy zgarbieni.
„Za wszy panie! Za wszy! Ale już nie damy rady. Już żeśmy
zmęczeni.”
Na ulicach stosy gazet. Nie ma komu czytać niusów.
Kominy nie dymią i wystawy nie mają z kogo szydzić pokusą.
Świnie w krawatach opłakują brudasów. „Wracajcie panowie i
panie!
My nie umiemy żyć bez was. Kto nas teraz wykarmi?”
Wyjechali w pośpiechu, choć nie ma dokąd i puste walizki.
Ktoś zobaczył środkowy palec zmęczonych turystów. Ktoś
usłyszał „Pier...to wszystko!”
W kraju bieda. Nie ma kim rządzić, nie wpływają złotówki na
konta.
Motłoch się obraził. Skoro umierać, to dla siebie. Tam,
gdzie nie widać horyzontu.
Szynka na wystawach zielenieje i gniją niespożyte luksusy.
Nie ma komu kupować. Uciekła sól ziemi, by wreszcie nic nie
musieć.
Nie powrócą ranne ptaki któregoś pięknego dnia do raju.
Bo raj to nie jest panie Ośle. Bo dość nam płaczów i żalu.
I kto na was będzie robił? Komu taki los i potrzeba,
by wciąż czołgać się w brudnych chodnikach i zarzynać za
jeden kawałek chleba...
Sede Vacante, 18 czerwca 2011
Wyruszyła licznie, z pięknymi hasłami na ustach,
krucjata wielmożnych medyków naszego wspólnego, lepszego jutra.
Ze sztandarem ozdobionym białym gołębiem i granatami w
plecakach,
dla nas, synów i cór ziemi, zapolują na wszystkich sługusów
szatana.
Wytyczyli na mapach szlaki świętej misji,
tam, gdzie jest najciemniej. Potajemnie liczą zyski.
Po kablu głoszą, że wiele jeszcze do zrobienia na ziemiach
Ali Baby,
ekscytacja społeczeństwa. Jesteśmy bezpieczni. Ave Unie
i Pakty!
Mordowanie w imię władzy, złota i pychy,
nigdy nie było trudne. Poddanych trzymaj mocno za pyski!
Głoś słowo boże i ani słowa o śmierci głodowej,
patrz tam, gdzie jest Eldorado dla polityki światowej.
Po cichutku, na paluszkach, obok hebanowych dzieci,
konających przed bramami epoki nadczłowieka.
W biedzie i samotności umierają miliony.
Ale nie tędy droga świętej krucjaty. Na dzikusach nie da się zarobić
Sede Vacante, 15 czerwca 2011
Na zielonym targu, pełny jeszcze koszyk malin,
nie kupują, przebiegają. Dziewczę smutno w ziemię patrzy.
Dzień za dniem z wioseczki w miasto, koszyk ciąży że ho, ho.
Gdzie ten rycerz na
rumaku? Ach! Niech mnie ktoś porwie stąd!
Dziewczę głaszcze złotym włosem czarną, zimną ziemię,
z oczu płyną łzy tęsknoty! Tyle marzeń do spełnienia!
Ilu było kawalerów! Każdy czegoś chciał,
ale żaden nie wyrzucił kosza malin w siną dal.
Tylu chłopców zabiegało o spojrzenia pięknych oczu,
żaden porwać jednak nie chciał. I pozostał malin koszyk.
Nie ma księcia, ni rycerza, nie ma bajki dla dziewczęcia,
co wciąż marzy o miłości i baśniowym szczęściu.
Na rowerze jedzie chłopiec, wiezie z sobą pusty koszyk,
musi kupić malin, dla mateczki, na kompoty.
Marzy mu się las zielony i drewniana chatka,
pośród wielkich drzew. Marzy mu się bajka.
Pusty koszyk, czy też pełny, takie życie nie dla niego,
on by chciał królewnę porwać! Wprost do chatki w swoim
lesie.
Oddalali się rowerem, coś krzyczeli o marzeniach,
koszyk malin i ten pusty wrzucili hen, za siebie.
Uśmiechała się,
gdy szarpnął ją za rękę młody
chłopiec,
Wyszeptała mu do
ucha: Niech już będzie ten twój
rower!
Podobno mieszkają w chatce, w lesie,
Pałac to nie jest, ni zamek. Lecz wciąż słychać jej krzyk :A
jednak istnieją jeszcze rycerze!
Sede Vacante, 4 czerwca 2011
Ile aniołów wystarczy, by porozmawiać z Bogiem?
Ilu ich, by zgładzić go? Tylko Ja i Ja. Moje paranoje.
Ile bólu znieść trzeba, by śmierć była wibratorem,
o słodkim, różowym kolorze? Uwierz mi, tylko trochę.
Czy on istnieje? I do czego jest potrzebny? Może, bym pogardził tą władzą.
Wtedy już nikt nie będzie silniejszy. Nie zabiją mnie ci, co za drzwiami.
Wolę być Panem siebie, niż jak Judasz zawisnąć zbyt wcześnie.
Więc uciekam w obłęd. Tu nikt mnie nie skrzywdzi. Tu jestem! Tu jestem...
Kilka słów człowieka, co brzmi jak nawiedzony przez diabła.
Tylko jeden powód. Wolę opętanie, niż jak pies pod ciosami upadać.
Jutro zapomnę o wersach debila, jutro będzie jak dawniej.
Dziś wymawiam zaklęcie. Nie umrę. Uwierzę w te baśnie.
Sede Vacante, 4 czerwca 2011
A gdy czerwony telefon wysoko zapiszczy,
ten schowany pod wojennymi mapami, ten, który zazwyczaj milczy,
jak daleko zdążysz uciec, zanim twą skórą podzielą się sępy?
Czy zobaczysz wpierw wroga? A może wraz wszyscy tylko rozdziawimy szeroko gęby?
Za ile dolarów? Za jaki boski pomnik i czyje chore ambicje?
I w którą stronę uciekać, gdy zjawią się zaślinione pyski?
Czy te listy do króla pod okiem szacownej komisji,
były walką świadomych, czy rakiem zbiorowo atakującym umysły?
Czy pozwoliłem, czy stałem z boku, a może nic i święty spokój
między ścianą wczorajszych nadgodzin, a jutrzejszym widokiem na dziesięć czarnych kotów?
Czy jednak Boga nie ma? Czy ma nas dość i basta!?
Wierzyłem w swą nieśmiertelność. A tu „surprajs”. Strzelili z guzików i sen się roztrzaskał.
Chcę znowu żyć! Słyszycie? Chcę wrócić natychmiast na ziemię!
A tu nikogo. I Głucho i zimno i ciemność straszy milczeniem.
Cokolwiek twoje i wasze i nasze, choćby na wieki w mniemaniu,
jesteśmy towarem. Numery seryjne na czole i do gara bracia! Do gara!
Po co mi to? Cholera! Kto ukradł mi głos i wolę?
I czemu tak późno pojąłem.......Żyję, dopóki pozwolą....
Sede Vacante, 4 czerwca 2011
Odleciały ostatnie ptaki z tych krain, gdzie człowiek postradał zmysły.
Nikt nie wie gdzie i dlaczego. Lecz czar ich śpiewu prysnął.
Były tu zawsze. Może zbyt wiele widziały i małe serca nie zmieściły takiego żalu.
Może wygnaliśmy je z ziemi, którą nie nam ofiarowano.
Królowie od pierwszego wejrzenia zakochani w swym królestwie,
odebranym bez słowa naturze. Oto nadeszły bestie.
Z pochodnią i mieczem na brata. Wśród płaczu, lamentu, do boju!
Krzyki zagłuszały wołania ptaków! Matko Ziemio, dopomóż!
Drzewa nachalnie chylą się ku ziemi i szepczą:
Zabierz nas stąd, nasza matko rodzicielko!
Nie chcemy już patrzeć na te stwory,
co wciąż grabią, mordują i niszczą. I nie popuszczą nikomu.
Dość mogił pod naszym schronieniem i nie zapisanych imion.
Dość tych ostatnich słów do kochanej, szeptanych w pustkę, donikąd.
Dość krwi spijanej przez nasze korzenie, gdy kolejna przejdzie wataha,
ponurych żołnierzy z krzyżykiem na piersi i karabinem pod pachą.
Wyschły wody szumiące. Straszą puste koryta.
I rzeki nie chciały już krwi rozpuszczać i nurtem zwłok w głębiny popychać.
Obmywać zmęczone wojnami ciała i sycić spragnionych morderców,
słuchając smutnych historii o ludziach, którzy odeszli.
Gwiazdy ostatni raz spojrzały za siebie i nawet wiatr już nie wieje.
Wszystko co piękne, ucieka stąd. Zostawia samotną ziemię.
Uwiędły kwiaty i słońce więcej nie wstanie na tym padole,
gdzie władzę trzyma w garści jedno kalekie zwierzę. Człowiek.
Regulamin | Polityka prywatności
Copyright © 2010 truml.com, korzystanie z serwisu oznacza akceptację regulaminu.
Poezja
Proza
Fotografia
Grafika
Wideo wiersz
Pocztówka
Dziennik
Książki
Handmade