Poezja

czarne wrony dzisiaj siadły na gałęzi
 jak polipy smętne w nosie wykrzywionym
 przekarmiony rozum myślami mnie dręczy
 czy śmierci też powiem jestem już zmęczony

 szarości się mienią w poświaty przebłyskach
 a kurz tumanami myśli obsypuje
 uczucie żałości za gardło mnie ściska
 choć nigdy nie powiem że życia żałuję

 z mokrej kropli deszczu łza się nie urodzi
 wyrwana z kontekstu krzykiem w ustach staje
 w lustrze śmierć przywitam widzę że już wchodzi
 i rękę chce podać prawej lewą daje

 patrzy prosto w oczy i rozwija ciemność
 od której przez ciało biegnie dreszczu mrowie
 jeszcze tylko słyszę
 poeto chodź ze mną
 zabrakło już czasu żeby dać odpowiedź