Poezja

nie wiem dlaczego uparłaś się na drzewa
w ciemnościach nawet brzozy nabierają tajemniczych kształtów
gałęzie jak nienasycone macki zgarniają wszechobecny tlen
zatrzymują zieleń w liściach 
i życie które aby wyjrzeć na słońce
musi przedrzeć się przez wszystkie warstwy nałożonej farby

w ciemnościach wszystkie odgłosy nocy zaczynają grzebać w ciszy
zanim zbudzisz echo pozwól pędzlom zamalować zmurszałą korę 
pnie butwiejące po pierwszym marcowym deszczu
pozwól światłu obejrzeć się w lustrze dnia
wiesz ile drzew czeka na twoje wiosenne pociągnięcie pędzlem

duch lasu chce żyć
a płótno zniesie wszystko