Poezja

jest taka piosnka co się wwierca w duszę
jak łza pod rzęsą nie zawsze po przejściach
pełna dobroci czułości i wzruszeń
która przy sercu szuka swego miejsca

jest coś co wiersze spycha na margines
budząc o świcie wiosennym powietrzem
i błędnym wzrokiem przenosi na chwilę
w nieokreśloną pożądaniem przestrzeń

gdzie dotyk w dotyk jak pieszczota cieszy
szept gubi dźwięki przekrzykując wołacz
czyniąc z dwu kropli jedną najpiękniejszą
gdy w siódme niebo wracamy bez słowa

słońcem księżycem kiedy razem wstają
uśmiechem w oczach pod rękę ze szczęściem
jak dwie melodie które pozostaną
hymnem codziennym
kochajmy się częściej