Poezja

przybiera na sile,
rozmiary co raz to większe,
burzy harmonię, spokój, 
rani, pustoszy, wnętrze.
 
Zwlaczyć ją można wspólnie,
z siłą wręcz niepojętą,
aby  cierpienie innych,
stało się rzeczą świętą.
 
Trzeba wyciszyć pychę,
wejść w szlachetniejszą rolę :
uśpić zwady i waśnie,
obudzić dobro, pokorę,
 
bo w tym bezwzględnym świecie,
antidotum czy lekiem...
jest
by dostrzegać - tych słabszych
i zawsze być CZŁOWIEKIEM.