Poezja

Wiem 
że patrzy przez okno niedomknięte
 
na ten stary port niedokończonych  wen
czy nasza łódź przybiła już do brzegu
jak Penelopa co wieczór pruje
jej drobna biała dłoń nici zwątpienia
 
aby utkać z nich nieśmiertelną wiarę
po raz kolejny raz jeszcze na nowo
wiem że śni co noc ten sam bezbarwny sen
a myśli pędzą jak w szalonym biegu
 
ja wiem co serce zakochane czuje
bo miłość dlań jest wyjątkowym darem
choć może to dla innych niepojęte
i wiem że serce ma takie ogromne
 
noszę je nadal pomiędzy wierszami 
mówi mi kocham chociaż nie ustami
zrozumiem przecież ten język milczenia
kiedy znów powtórzę każde jej  słowo
 
przywołam te miejsca zaczarowane
wiem że zapisała je do sztambucha 
kiedy nadzieja nas wreszcie wysłucha
popłyniemy na te wyspy nieznane
 
gdzie

wszystko jest zawsze  niewinne święte