rafa grabiec, 3 january 2015
powietrze jest tam gdzie wiążemy oddechy.
czasami wymieniamy uwagi pod wpływem oparów.
wzloty teatru mieszają się z upadkiem ulicy.
zima jest tam gdzie lód miesza się z alkoholem.
we mgle wyjemy jak dzieci.
zamykamy się w szafach chowamy pod schodami.
małe marzenia wyciągane z rękawa.
zrozumieć siebie by zapomnieć noc.
to było zimne kiedy miasto zgubiło liście.
wiatr zastąpił myśli o imitacji życia.
rafa grabiec, 30 december 2014
podsumowań nie będzie
postanowień też nie będzie
jak między nogami
zwrotnik Raka i Koziorożca
otwarta książka z nadszarpniętą obwolutą
lubię czytać z miejskiego hałasu
wyciągać przed nawias połamane sny
pod postacią wina odnaleźć ciebie
za wszystkie błędy zapłaciłem
więcej człowieka w sobie nie noszę
rafa grabiec, 22 december 2014
po tym jak zapomniałeś jak mam na imię
świat nie stał się ani gorszy ani jaśniejszy
czas nie opuścił nawet minuty ze zdrady i miłości
po tym jak okręty wypłynęły z portów oceany zamieniły się w kałuże
z twoich słów nie wybudowano mostów a z modlitw nie zakwitło ziarno
więc nie wskazuj mi palcem błędów
pokaż drogę gdzie za zakrętem nie spotkam ograniczeń
tak zaczyna się wstęp do ciemnej strony mnie
i teraz kobiety przytulą mnie do piersi a faceci wypija za mnie jednego
rafa grabiec, 20 december 2014
już cię nie napiszę żadnym wierszem
nie zamknę w klamry
porzucę zapomnę
już cię nie podsumuję w żadnym zestawieniu
nie przeanalizuję
nie rozliczę
tylko wyedytuję poza nawias
ale jeśli zadzwonisz
jeśli dopadniesz mnie pod spożywczym
albo zatrzymasz jak taksówkę
powiem
nas nie ma
są tylko niewypite butelki
rafa grabiec, 10 december 2014
być tu to za mało
być tam to niebezpieczne
bycie teraz bólem głowy
pole minowe
nie wypada się uśmiechnąć nie wypada
zacierać za sobą śladów
kiedy na drodze z przypadków układane
kierunki rozmowy nie napisane wiersze
zawieszone nad domem lusterko odbija światło
bóg z poetów robi wirusy
rafa grabiec, 27 november 2014
z rzeźni do najbliższego łóżka mogłaś dotrzeć przez uliczny korek
taka droga przez ziemię niczyją
kiedyś próbowałem złowić rybę ale albo ryba była zbyt chuda albo
było zbyt zimno
sam nie wiem ile wyjść po chleb kończyło się po wieczornych wiadomościach
miłość do matki to jak wychowanie fizyczne w szkole podstawowej
umawiasz się z kolegami na piłkę nożną a zamykacie się na oglądaniu pornosów
nie rozumiałaś jak daleko możne posunąć się syn
pod postacią choinki skryte wszystkie przebaczenia
światełka cukierki zimne owoce
kogo dziś obchodzą larwy albo zdjęcia z przeszłości
na których nawet nie widać zdartego do krwi kolana
chmury nad blokami kiedyś były bardziej nasze
wiatr był ich a pieniądze śmierdziały ciężką pracą
tylko do ziemi mieliśmy zaufanie jak do słów księdza
ale to było dawno i nikt nie chce o tym pamiętać
rafa grabiec, 24 november 2014
Mieszkałam na przeciwko śmierci, powiedziała
z pomnikową powagą. Później wyciągnęła z torebki
kiść kluczy, znalazła też niebezpieczne zdanie:
Czasem najlepiej porozmawiać z nieznajomy.
Jeśli gdzieś szukać ironii niech to będzie lustro.
Jakaś nie zaorana twarz, pusta strona duszy,
długi tunel wewnątrz siebie. Seks i państwa-miasta.
Wyjazd służbowy do konfesjonału.
Mieszkała na przeciwko mnie. Pamiętam, że nie nosiła stanika.
Wszystko prowadzi na zakręty.
rafa grabiec, 21 november 2014
odkąd miłość zeszła na pierwsze piętro
nie rozumiemy o czym mówią do nas schody
wycieramy buty w mogiłę liści
kaleczymy palce o ścienne kalendarze
a teraz zaśpiewam ci piosenkę o kolorowym miasteczku
jeśli kiedyś do nas zajrzysz
spotkasz zapomnianą ławkę
schowasz w sweter wczesną jesień
i zamruczysz z nurtem rzeki coś co mogło być a nie jest
przepraszam jeśli bolało
rafa grabiec, 13 november 2014
nie porównuj smaku deszczu w Cisnej do dymu z ogniska
rozmień słowa na drobne sylaby tak by było nam łatwiej wiązać
przyjemności jak wyciągane z tali kart damy na waletach
byłaś halnym na przestrzeni wznoszenia toastów
za takich co mogli wygrać a tylko otarli się o podium
ktoś pamięta ktoś zapomina inni przytrzaskują palce
całe twoje góry morza i rozmazane okna
tęskniące kwiaty głodny pies niedokończone poezje
pozwól by wiatr szalał w twoich modlitwach
niech przeklnie chmury i zemści korzenie
rafa grabiec, 8 november 2014
że wokół człowieka jest więcej rzeczy, niż widzi
i kiedykolwiek będzie mógł zobaczyć.
Tomasz Piątek
Mieszka pod kloszem. Rysuje ciała paznokciem
na zaparowanej szybie. Sprężyny dawania i zabierania.
Miasto to pogrzeb przyrody. Rozbił sen w ślepej uliczce,
gdzie zgubił się podczas zabijania nocy. Wyjście ewakuacyjne nad.
Pod są sami.
Poetry
Prose
Photography
Graphics
Video poems
Postcards
Diary
Books
Handmade
