Weronika, 12 marca 2021
jak przykładne równoległe będziemy parzyć się tylko w nieskończoności
garnitur braków uzębienia kwiatkiem do erotycznego snu
nim zaintonujemy grę wstępną najpierw się wyśpimy
odwróceni nie plecami ale jednak na przekór
logiką kwantową zarządzając chaosem
życie pokładając na ostatnim łożu
Weronika, 25 listopada 2020
widzę, że kwazikryształy takich oczu całkiem inaczej patrzą gwiazd
na podłodze hotelowego apartamentu rozdarłeś czasoprzestrzeń
ale nie usprawiedliwia oczywista samotność, sadyzmu boga
kiedy już sam algorytm uwypukla nasze nieprzystawanie
i choć kłótnia ma zbyt niską temperaturę wrzenia
na podłogę opada pokowidowa mgła mózgowa
kto mi namalował taką twarz..
Weronika, 9 listopada 2020
spóźniony na własne narodziny
gdy pierwotna informacja sensoryczna
już dociera centralnej osobliwości
tutaj tracę cały swój blask
słowem już jesteś orkiestrą
usiądźmy dopóki świeżo malowane
Weronika, 28 września 2020
tyle już kolorów wymyśliłam a twoje uparcie zaciśnięte usta
nie dają szansy żeby choć jeden wspólnie obdarzyć imieniem
jakby nieświadomy zubażasz o powabność nasze pejzaże
i wciąż autoportretujesz nas neuroprzekaźnikami urojeń
transmutując ołówki na jakieś grosze w złocie
jeszcze nie ustaję w próbach przetłumaczenia cię
na pokłady moich nadziei choć już bez należytej wierności
i wciąż uprawiamy tę miłość niemożliwą w dobie algorytmu
wyposażeni w bezsilne złudzenia ostatniej raty kredytu
Weronika, 19 lipca 2020
nastrój tego jeziora na pierwszy rzut oka festynno-rodzinny
później urzeka przeplatanie strun
a blask zaprzecza obawom co gęstniały pierwszymi krokami
w końcu zarastają ścieżki bijącymi ubarwieniem widokami
pozostawione na odchodne
Weronika, 25 czerwca 2020
to nie wyczekiwana przez kogokolwiek iskrówka
sowy wyszły na łów, bierz skrzypce i wracaj
obiecywał zagospodarować całą zapisaną wieczność
a dziś drżę pod klawiszami bruegela starszego
w zapożyczonym czerwonym kubraku oracza
zapraszany na uczty pasał ambrozją
kiedy zapatrzona na koniec własnego nosa
przeoczyłam gdy toczył się miast głazu
nie potrzebuję już unosić panoramy powiek
by ogarnąć spuściznę zmurszałych słów..
Regulamin | Polityka prywatności
Copyright © 2010 truml.com, korzystanie z serwisu oznacza akceptację regulaminu.
Poezja
Proza
Fotografia
Grafika
Wideo wiersz
Pocztówka
Dziennik
Książki
Handmade