Poezja

prosty chłopak z wioski 
proste życie wiodę 
każdego dnia obowiązki
 
idę w pole
pracy po horyzont
gdzie łany kończą się zaczynają nowe 
niezbadane jak wyroki boskie 
 
łąki nieskoszone już pachną sianem 
przejęty jak krzyk baby
krowy niedojone ryczą mleka będzie mało
wiosna wychodzę wracam późną jesienią
 
czasem zjawiska opisuję wierszem 
wszystko mam prócz twego uśmiechu
boli serce gdy po pracy nie czeka w domu serce
 
przytulony do poduchy z pierza
odmawiam dwa pacierze 
ciągnie się za chwila za chwilą
jutro to samo dzień za dniem
 
przemijam z czasem w tym jest sens