Yaro, 6 marca 2015
pragnę nie zjadać siebie wzajemnie
tak niewiele pragniemy a ciągle mało
zazdrość najgorszy z gości
serca te same to samo powietrze
jednak ciągle za mało
tak sobie myślę
tak sobie śnię
wyjdę na swoje
śmierć godzi
wyciąga wnioski po same kości
czuję że nie wierzę w świat
tyle nieprawdy w koło
otoczony czarną kurtyną zła
wycinam wyjście
uciekam gdzieś gdzie nie ma mnie
a nic prócz chwil
piękno gdy nocą
przy ognisku grzeję dłonie
tak sobie myślę
tak sobie śnię
wyjdę na swoje
Yaro, 5 marca 2015
życie za krótkie za długie
jednak starcza dla wszystkich
bliska śmierć ciała
przejście kładką w stronę domu
w kosmosie tyle miejsca
ziemia zbyt ciasna
kropla w zakamarkach powiek
powiew nadziei zmartwiony zaraz odpocznij
zanurzam świadomość w oceanie nieskończoności
podążam w stronę domu
Yaro, 5 marca 2015
promienie zachodzącego słońca
odbite od lustra wody
żółte liście pod stopami
małe stopy Beaty
małe stopy jesieni
otulona w szept żołędzi
wydarta kartka z zeszytu
zapisana wierszem
zwykła
kończy się wspaniały dzień
jesienny piękny
wrześniowy sen marzeń
nie powtórzy się nigdy
nie będziesz karmiła zmysłów
zielone serduszko na szyi
nie zabije więcej a biło
Caro nie zaszczeka
młode wino nie smakuje
wrześniowy sen marzeń
promienie zachodzącego słońca
muchomor czerwony
żółtych liści szelest pod stopami
Yaro, 5 marca 2015
nad gardłem przepaści sterczę
niczym wbity osikowy kij
nie dbam o strach przecież skrzydła mam
od samolotu z dawnych wojennych lat
gniew pośród nas zabija zazdrość
za parę złoty gotowi zasztyletować z litości pobić
przy drogach grzech namiętnie rozkłada nogi
wystarczy skusić się odjedziesz zadowolony
z przybitym sumieniem do podłogi
nikt ręki nie poda jedynie grzeszny anioł
nad gardłem przepaści sterczę
niczym wbity osikowy kij
nie dbam o strach przecież skrzydła mam
od samolotu z dawnych wojennych lat
wolny ptak chwyta pod skrzydła powietrze
na wietrze latawiec unosi dobre wieści
pod rękę z Panem Bogiem wolnym marszem do nieba
dwie wejściówki mam chodź gdy potrzebujesz dobrych rad
Yaro, 5 marca 2015
na dworze smutno szaro
zimny powiew słów
stoję stęskniony u twego progu
myśli w głowie niespokojne
zwykła spowiedź
wybacz że cię pokochałem
w sercu deszcz człowiek bez powiek
wpatrzony w twarz
dusza błądzi wie że to koniec
kochanie nie zostawiaj jak psa na dworze
pod wiatr będę szedł pod prąd
zmarzły dłonie zmarzły kwiaty
świat lodowaty razem z nim
uparcie dążysz do racji których nie masz
zapłacze niebo nie pozwalasz kochać dni
delikatnie bez słów odchodzę
twoja postać znika w zmroku
widzę zarys kontur po raz ostatni
przykro niepogoda niezgoda
dusze się szybciej krąży krew
serce jakbym serca nie miał
lepiej bym posągiem się stał
mniej bym czuł nie kochał
nie wiedział co to piękno
zimno idę w kierunku dworca
tam kilku przyjaciół podpowiedzą
Yaro, 4 marca 2015
wiem byłaś snem końcem lata
goniłem samochodem
wieczorami w piątkowe noce
szum drzew nad jeziorem
czytałem wiersze
na zawsze zapamiętam słowa
mówiłaś
za młody na życia sen
pisałaś listy żółte koperty
wyrywałem
czarno białe kartki z kalendarza
odpisywałem
ostatkiem sił ból w sercu zamilkł
cofnąć chcę dni by zatracić się w czasie
który zmyje rosę
zaleczy duszy krzyk
na progu siedzę i nic
cisza gra
dziadek odszedł
podążasz swoją drogą
przyszedł dzień na wojaczkę
beret w słońcu lśni
pas gdzieś poniżej pasa
spadochron rozwija się jest w tym sens
Yaro, 4 marca 2015
są ciekawsze miejsca
na planecie w roju gwiazd
drogą neutronową płynie czas
zamknięty pod powieką
przegarniam bezdomne cienie ulicy
skromnym słowem
ciepłą dłonią po policzku głaszczę
idę jasną stroną drogi
jak autsajder wina się napiję
porozmawiam pod płotem
zachwiany zamroczony
miłe chwile spędzę w fotelu
głaszcząc kocią mordkę
śnię o miejscach ciekawszych
gdzie świt przecina ciszę
niemy krzyk zarzucając procha
na strunach na papierze nuta
gdzie lądy po których stąpał mądry Bóg
na tych łanach na tych łąkach
płyną dni nieobecny
nie potrzebuję nic nic milczy
obdaruje artystycznie zatkaną ciszę
marznę z bezdomnymi na ulicy
nie widzisz że kocham ich
każda droga to pas startowy do domu
nie znalazłem ciekawszych miejsc
ponoć kilka jest
Yaro, 3 marca 2015
jak ptak przecinam wiatr
dzień chwali dzień
niespodzianka każdym lądem niezbadanym
odkrywam siebie na nowo
okrywam tajemnicą słowa
koduję zapisuję znaki
odbieram niepotrzebne telefony
wciąż dzwonią demony z nad wielkiej wody
ulice przeszywają strachem czyste sumienie
boje się snu ulegam łykam proszki
niedobrze źle idą fobie obie
idą po mnie nie dnie
nie chcę w kaftana
odbieram dzwoni anioł Heniek
powiedział damy radę gdy wszystkie tablety wyłykamy
popijając czarną kawą i świeżym chlebem
Regulamin | Polityka prywatności
Copyright © 2010 truml.com, korzystanie z serwisu oznacza akceptację regulaminu.
Poezja
Proza
Fotografia
Grafika
Wideo wiersz
Pocztówka
Dziennik
Książki
Handmade
