Poezja

 
 
 
 
 
Wyciągam koronkowe ręce jak jesion, by odbywać 
miłość i długie spacery. 
Z gałązek rozpinasz koc, jesteś, kiedy zawołam.
A potem
wchodzę do środka,
oczy żarzą się węglem,
w domu bardzo ciepło.