Poezja

są takie krzesła które czekają
aż na nie usiądziemy zakładając nogę na nogę
 będziemy czytać siebie z ruchu warg
póki nie uderzymy pięścią w stół
i nie odezwą się słowa

a może myśli 
one były wcześniej niż materia
ta prosta podana niczym kawa na ławę
(...stół) przy którym my majtający nogami
jak na huśtawce

niby tworzymy swój wszechświat
w czasie nieokreślonym na zapisanie tego
czego najbardziej pragniemy

ale dlaczego trzymamy się za ręce