Poezja

księżyc tuż nad lasem chowa srebrne rogi
gwiazdy śpiącym błyskiem żegnają się z nocą
ciemność od północy w senny niebyt schodzi
pierwsze blaski świtu w blady róż się łączą

aureola słońca rozjaśnia horyzont
wiatr z wrażenia cichnie rannym szeptem lasu
ostatki ciemności z jasnością się gryzą
dzień wstaje w milczeniu jeszcze bez wyrazu

budzi ze snu ptaki na poranny koncert
za oknem chór śpiewa już na wszystkie głosy
a ja na dzień dobry przytulam cię mocniej
jak pięknie wyglądasz gdy otwierasz oczy