Poezja

brutonbend, 15 listopada 2019

Lola-Dryka, słów pare

Mała kręci uszami. Nie wentyluje, tylko słucha.

Stary, kiedy spanie - kiedy idziesz spać?
Zdają się przesyłać otwarte szeroko oczy.

Skąd te dziwne słowa o umieraniu? Kręci młynki ogonkiem.
Żyłaby wiecznie, gdyby nie wichury na zachodniej półkuli.
Żegluje zuchwale po łąkach. Wystawia długie stery,
żwawo łapie dobre wiatry.

Młoda i szczupła jak brzytwa. Ostra w radości.
Precz, weź swoje łapy ode mnie.

————————

Co tam hen odchodzi na górze, gdzie starzy ludzie śpią.
Dosłyszalny zegar i cichutka muzyka. Podsumowanie Sopotu.

A więc żyją, jeszcze są wśród pościeli.
Asystują naszym czasom.
Przepraszam za zwątpienie Lola.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 2 | szczegóły

Yaro, 15 listopada 2019

kawa

płuca ziemi
na wzgórzach Santos
gdzie kawa puszcza korzenie
Brazylia w słońcu rozkwita

małe listki tkliwe
prosząc o dotyk dłoni
kawa dojrzewa w opuszczeniu

a jednak ktoś o niej myśli
by ją zerwać wysuszyć
potem zmielić

pobudzi aromatem
nie jednego a wielu
poranek bez kawy
to jak spóźnić się na ważną uroczystość

smak zapach
na lepsze samopoczucie
energia
życie wolne od wolnych rodników

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Nevly, 15 listopada 2019

kwiatuszku

plastikowe róże
na plastikowych tałerzach

moje życie usłane tobą

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Nevly, 15 listopada 2019

... a w powietrzu cisza

z daleka od ciebie
przysposabiam poranki we mgle
kulawy brakiem

gdybyś tylko mogła wiedzieć
jak umieram na momenty
pamiętam dobrze

wszystkie lekarstwa na złe dni
pokusy skaczące z chwili na chwilę
nieobecność mierzę twoim ciepłem ...

liczba komentarzy: 3 | punkty: 4 | szczegóły

eyesOFsoul, 15 listopada 2019

bez sprzężeń

ona
introwertyk
sześćdziesiąt siedem kilo
przygnębienia

kolekcjonuje smutek
jego wielobarwność
trzyma pod powierzchnią

trzeba mocno w niej pogrzebać
by cokolwiek dostrzec

może ci się wydawać
że znasz ją
z jej słabych punktów
rysujesz szlak drogi mlecznej

a ona?

zaczyna się tam
gdzie ty kończysz

szukać.

liczba komentarzy: 9 | szczegóły

Nevly, 15 listopada 2019

zapodzialiśmy dom

wraz z oczkami rosołu
zgubiłrm twoje oczy
niedziele

już nie są takie same
chwile uśmiechu w kącikach
twoich ust brakuje

jak cholera
pośród czterech spojrzeń
zostałem ślepy

ucałuj nasze córki

liczba komentarzy: 5 | punkty: 4 | szczegóły

eyesOFsoul, 14 listopada 2019

aorta

ona
kobieta
lat trzydzieści
metr siedemdziesiąt pięć
bólu

oddech
łapczywy ciężki
spazmatyczny
czasem
zależy od okoliczności

wygląda jakby miała tonąć
gdy nabiera powietrza
jej oczy bledną

zupełnie nie mogę odróżnić
ich barwy
kiedyś były zielone
pamiętam

jak stawiała pierwsze kroki
łapiąc z liści rosę
dziś upuszcza z siebie
resztki krwi

liczba komentarzy: 4 | szczegóły

smokjerzy, 14 listopada 2019

autsajder

przelatuje obok
zbyt szybkie
by złapać je za gardło
i zacisnąć palce
nie ma sensu gonić
smugi cienia
w końcu
wszystko staje się
pamięcią
przytulną jak grób
w którym wreszcie można
po swojemu żyć

liczba komentarzy: 12 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 14 listopada 2019

Mesjasz nowej ery

Ślady życia na każdej klatce schodowej,
spiralna zabawa piekło - niebo.
Droga w domniemanym kierunku Golgoty,
chociaż na jałowym biegu.

Dominująca cisza wibrująca cząstkami
przedwiecznego kurzu, choćby nawet prorocy
twierdzili, że to pył. W który się obrócili.

Idąc w ślady grzesznych mieszkańców blokowisk
i przedmieść. Tu, gdzie przedmałżeńsko
uprawia się wszystkie poletka, nieodzownie
wznosząc modły o plagi na głowy tych z sąsiedztwa.

Zresztą kto by tam wierzył w potępienie,
chyba że pustej szklanki jeszcze za nim świt
nie przeorał porannej nadziei zbawienia.

A odkupiciel już znika za brudnym horyzontem
asymetrycznych ulic. Nie pozostawiając śladów,
bo te tylko na klatkach. I, być może ostatni szept:
piekło - niebo.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 2 | szczegóły

eyesOFsoul, 13 listopada 2019

ptaki

“Walcz, bo ja nie mam już szans…”
~ Sarius

słowa odlatują jak jaskółki
wybierając cieplejsze miejsce
niż dłonie

które są zbyt puste
by objąć czyjąś obecność

ona?

od dłuższego czasu
milczy

i stawia cicho stopę
poza krawędź ostatniego piętra
w którym mieszka.

chciałaby umieć latać.
lecz spada.

liczba komentarzy: 5 | szczegóły