Poezja

sam53, 27 lutego 2019

w cieniu

to nie przypadek gdy dwie pary oczu
odnajdują w przestrzeni jeden wspólny punkt
a śpiąca dworcowa poczekalnia wydaje się
najpiękniejszym miejscem na ziemi
i nie ma miejsca na więcej niż oddech
i nie ma miejsca na myśl
że to ona
ta z pierwszych stron wyobraźni

to nie przypadek gdy milczenie wypełnia czas
a zegar zatrzymuje wskazówki na dłużej niż jedną chwilę
cienie wyciągają ku sobie chłodne dłonie
zrywają z siebie płaszcze
wykrzywione uśmiechy z dowodów osobistych
albo miesięcznych na okaziciela

to nie przypadek że strach że panika a może obawa
podcinają wyrastające skrzydła kiełkującej nadziei
nieśmiałość prostuje się w kącikach ust
jakiś głos zapowiada opóźniony pociąg do M.
i nie ma jak ukryć się choćby w plecaku

gdy wszystko wokół gra marsza Mendelsona

liczba komentarzy: 4 | punkty: 8 | szczegóły

Yaro, 27 lutego 2019

punkownica

takim szczurem być
by nawet na ulicy żyć
nic nie złamie mnie
w środku tyle sił
nie wyrwiesz wolności mi
która we wnętrzu tkwi

szybciej płyną dni
punki w garniturach
udają przykładnych ojców

u bram piekieł
czekam na sąd
nie woła nikt

wątroba to tryb nie uszkodzić
uważaj na alkohol bo to on
marnuje nam czas
muzyka miłość ryzyko fałsz

autentycznie dałem
z siebie wszystko
dałbym jeszcze raz

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 26 lutego 2019

Czad na czacie

W dalszej części dobranocki
zwany smogiem, przekroczona norma
aluzji zawieszonych w przestrzeni.

Dziewczyna 20 flirtuje z pasją, milczę,
me too czycha w filtrze.
Zresztą z nickiem Satyr jestem na widelcu.

Lub, jak twierdzi prezenter radia
o odimiennej nazwie, na widłach.
Jedyna nadzieja, że nie są zbyt ostre
– bez przesady z pikanterią.

Rośnie obawa przed zawieszeniem
w prawach użytkownika, o sieci
boję się wspomnieć, grozi mi
samospełniająca się przepowiednia.

Jeszcze nie zdążę zrobić dobrze
i wylogować się przed północą.
Po niej zbyt duszno, sąsiedzi
czyszczą kosze, śmieci wypełniają
internet oraz eter.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Marcin Olszewski, 26 lutego 2019

W dobrej wierze

Krzyczysz o wolność, równość, obywatelskie prawa
Porywasz tłumy, wierzą Ci, w szczere chęci
Ludzie lubią usłyszeć to, czego oczekują
W umyśle Twoim plan osobisty

Niech Ci uwierzą, połowa sukcesu
Jesteś z nimi, z ich problemami
Gdy zaufanie urzędem Cię obdarzy
Jesteś człowiekiem

Dla siebie samego

Przyjdą, postoją pod złotem klamki
Masz fotel, obietnice spełnione
Masz w dupie to, co Ciebie nie dotyczy
Od dołu do góry

Liczą się słowa

liczba komentarzy: 2 | punkty: 3 | szczegóły

Yaro, 26 lutego 2019

nadmorskie falowanie

rozkołysz się brzegiem plaży
kręcą się lęki i fobie podsypane piaskiem
wyobraziłem sobie postać
pomiędzy falami jak kamenę

słowa odbiera wiatr
lekka bryza moczy twarz
łodzie na nich strach wiosłuje w dal
pocałunków twoich brakuje

czuję że na ziemi nie jestem jedyny
wokół na golasa wizje
oślepiająca zazdrość dręczy
tyle wspomnień zabrał czas

nieuchwytna wstrzemięźliwa
jak stara lina nad głębią
po której faktem by przejść
na druga stronę coś krępuje mnie

liczba komentarzy: 2 | punkty: 1 | szczegóły

Sara, 26 lutego 2019

C Z A S

Świat młodości
praca szczęścia chwile
co tam trudności
spijamy nektar życia
niczym motyle
coraz bardziej dojrzali
a jeszcze wciąż dzieci
i tylko czas nieubłaganie
ku starości leci
wśród kwiatów w ogrodzie
ławeczka
do niej nasza
wieczorna wycieczka
długie rozmowy
plany marzenia
czas złodziej umyka
życie i świat zmienia
wciąż tacy sami
zmian nie dostrzegamy
ciepło słów
kochany dotyk rąk
i nasza ławeczka
lecz zły los
wszystko zmienia
wystarczyła jedna chwila
strach rozpacz
nie ma motyla
został ogród ławeczka
szept wiatru
deszczu łzy
prysły marzenia
trudności
ławeczka pusta
nie ma gości
ON u Pana
Ona w domu zapłakana
czas wciąż goni szaleje
na spotkanie u Pana
mają nadzieję.

Ret:Teresa Oleszczuk (Głuszek)

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Yaro, 25 lutego 2019

młody

właśnie w tym sens
by w głębi dzieckiem być

nie chować głowy pod koc
wyjść z piaskownicy
wyskoczyć na lody

miasto zabija własne ego

byłem z nią
młody kochałem ją

mówiła za młody

samotność objęła w ramiona
dotykała skóry zimnych dłoni
cienkiej jak pergamin

o ziemię uderzały słone łzy
dotykałem powiek opadały jak liście
barwy jesieni na twarzy do dziś

nie uleczysz czasu wspominkami

właśnie w tym sens
by w głębi dzieckiem być

nie dostajemy od losu
tego czego pragniemy

więc biegnij
odjeżdża pociąg ostatni

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Yaro, 25 lutego 2019

z Łysym

zastanawiam się nad życiem
po co tyle pracy
skoro nie widzę co dookoła dzieje się
śpiewa ptak nie słyszę go bo auta szumią asfaltową
droga która prowadzi do piekieł bram

stres po co mi mam dość spięć sztucznych min
mówienia jak jest dobrze jaki mam samochód jaki piękny dom
w kieszeni telefon i ta baba mówię do niej żono jakie brednie

-Łysy !
-co
zwierzęta wypatroszone !

-ubieramy te skóry ze ściany

biegnijmy do lasu
krzesać ogień jeść mięso świeżo upieczone

z czasem wynajdziemy koło
zbudujemy szałas
wystrugam dzidę z leszczynowego kija
naprężymy łuk cięciwa napięta jak czasy

bez zmartwień pijemy wodę ze stawu
na którym korab popłyniemy nim na drugi brzeg

opowiedzieć co piszczy jak nam się żyje

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 25 lutego 2019

Nie dla nas...

Nie dla nas
wzrosty dochodów
od marca oraz te - od lipca.
Nie dla nas...
z prostych powodów -
Nie potrafimy Vivaldiego
grać na skrzypcach.

Nie dla nas
ten ton radosny
i uśmiech Wiosny dla cyklistów.
Na piątki liczą wyjątki.
Nic nie przybędzie
po weekendzie
od pomysłów.

Nie dla nas
są Zimne Wojny,
gdzie stara śpiewka się o starych
wiecznie stara.
Medialna bujda
i wszystko Kujda!
Z zapłatą czeka -
nie doczekał się Oskara.

Wiosna?
Kto ją ogarnia,
gdy "Pastoralna"
jest "Ptaszarnia"?
Po przemówieniach
nic się nie zmienia.
Świat dygnitarzy nigdy marzeń
nie doceniał.

Nie dla nas,
srebrne wieżowce,
partyjne kopce
niebosiężnych strat.
Nie dla nas,
rachunki obce.
Gdy mamy siebie,
to mamy cały świat!

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 25 lutego 2019

Wielkie Derby szarpią nerwy

Gra drużyna spod trzepaka.
Każdy udaje chojraka.
Wygląd ma - pożal się Boże!
Z kim skład taki wygrać może?

Przeciwnicy - z okolicy.
Bez matczynej już spódnicy
w szeregu prężą muskuły.
Wyglądają jak niezguły.

To nasza reprezentacja.
Wyłoniła demokracja
na występy w Europie
skład, że nikt mu nie dokopie!

Będą najwyższe transfery.
Polityczne buldożery
zepchną dawnych dygnitarzy.
Czasem dobrze jest pomarzyć.

Ale trudniej kibicować,
obstawić i zagłosować.
O wyniki też się boję.
Wszyscy starsi niż oldboye!

Tytułowani Mistrzowie.
Grali dotąd - każdy sobie,
lub na rezerwowych ławkach
rozmyślali o ustawkach.

Była w planach dobra zmiana,
lecz ekstraklasy przegrana
z juniorami na Orliku
pozbawiła ją wyniku.

A sędziowie - Leśne Dziadki
spakowali swe manatki,
przewidując walkowera.
Z jedynek zrobili zera.

Bój wygląda remisowo.
Połowa walczy z połową.
Obydwie wzięte do kupy
tworzą obraz zwartej... grupy -

Doświadczonych, twardy graczy,
która w Unii się zaznaczy!
Osiągnie korzystny werdykt.
Wielkie Derby szarpią nerwy.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły