Poezja

Teresa Tomys, 3 grudnia 2018

chyba od zawsze

nieprawdą jest
że szukam ciszy
wtulona w pusty kąt
nie czekam
dźwięku dzwonka
drzwi
nie otwieram
by spotkać twarz
której nie pamiętam
za to
uwielbiam zapach
pachnącej sosną świecy
w jej blasku wirują myśli
tańczą zawieszone obrazy
słyszę muzykę
już nie staję przed lustrem
obojętny mi czas

XII.2018/T.Tomys

liczba komentarzy: 3 | punkty: 3 | szczegóły

Argo, 3 grudnia 2018

zakochany w morzu (seafarer)

potopiły nam się sny
kiedy morze orał bryg
gdy wiatr cały tydzień wiał
każdy na stojąco spał

odgłos pracujących pomp
klątwą dla zmęczonych rąk
wiatr i morze jeden głos
zatoczył huragan krąg

na fokmaszcie żagla strzęp
w linach słychać ciągły jęk
wyje wicher jak zły duch
kogoś fala zmyła znów

walczy okręt o swój byt
sił już nie ma prawie nikt
wrzeszczy bosman bardzo zły
a ocean szczerzy kły

nikt nie wierzy już w ten czas
kiedy fale niosły nas
a spokojny zwykły dzień
teraz się wydaje snem

kiedy skończy się ten sztorm
oraz nie pochłonie toń
więcej nie popłynę już
dość ten żywioł zabrał dusz

tak powtarzam raz po raz
nie wiem już od ilu lat
lecz gdy przyjdzie płynąć znów
na pokładzie jestem już

Argo.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Argo, 3 grudnia 2018

homo sapiens

homo sapiens
ta prawda nie od dziś na uznanie czeka
że stosunek do zwierząt miarą człowieka

spośród niezliczonych gatunków,
tych co zamieszkują wodę i ziemię
człowiek jest w ogólnym rozrachunku
tym najbardziej nieludzkim stworzeniem

dobrze potrafi sobie i innym
choć ma rozum oraz wolną wolę
wcale nie czując się czynów winnym
sprawić cierpieniem okrutną dolę

choć na ewolucji tkwi on szczycie
i ogniwem jest jej najważniejszym
potrafi jednak obrzydzić życie
swoim braciom - również i tym mniejszym

czyni to metodycznie zawzięcie
zła takiego znajdując przestrzenie
że gdy ludzkie przechodzi pojęcie
to ze wstydem odwraca spojrzenie

Argo.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

drachma, 3 grudnia 2018

Kryminatorium

Mama mówiła że cielęta
przed ubojem płaczą
mają takie duże oczy
gdy są na platformie w kolejce
do uboju

Zgrillowaliśmy
ponad sto czterdzieści grindwali
wyrzuconych na brzeg
wyspy Stewarta
wskutek błędów nawigacyjnych
i sztormowego wiatru

Cóż to była za rzeź
na Wyspach Owczych
woda stała się klejąca od posoki
braci i sióstr delfina Um

Krew jest dobra na kaszankę
nic nie można uronić
z tych dryfujących ciał

Poszły z dymem inne
przepiękne wyspy
z kolorowymi ptakami
okalające je krystaliczne wody
z ławicami ryb
zamieszkującymi rafy koralowe
zanieczyszczone
milionami ton plastiku

Zapłonęły czerwienią krwi
mamutowce olbrzymie
jaki to piękny widok
ten upadek kilku tysięcy lat
wyniosłości
który trwał mimo burz
pożarów i trzęsień ziemi

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Pi., 3 grudnia 2018

stracenia

stoi krok przede mną. przeprasza. że rozmawia.
że nie może rozmawiać, bo stoi. na blat wykłada
powody: ser, pomidor. pora. jakieś bułki. potem

gesty. nerwy. a szept robi się teatralny i ostateczny.
syczy w telefon, że nie będzie się znów powtarzać.
ale się powtarza. że nie może teraz rozmawiać.

ale przecież rozmawia. i stoi. choć w końcu mogłaby
zamilknąć, skupić się na tym co tu. się przesunąć
i nie być tą znienawidzoną krwinką, która doprowadzi

sklep do zawału. a wrze. ciśnienie wzrasta. szemrzą
szmery. ktoś traci cierpliwość, ktoś traci dystans.
ona traci tylko telefon. jej ktoś traci nad nią kontrolę.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

smokjerzy, 3 grudnia 2018

Zastój

Grudzień, wieczór.
Ptaki nie śpiewają, maciejka nie pachnie, żaby
zeszły do piwnic, łazienek i schronów.
Zziębnięta samotność zaplątała się w szary szlafrok,
kształt człowieka i Sonatę Księżycową.
Zasypia.
Kudłata suka goni zające na łące, łąka chrapie.
Ogień w kominku opowiada bajki,
z których nie cieszą się drzewa.
Rośnie noc ( jak czarna drożdżówka ),
ciemność za oknem lgnie do szyb.
Na parapecie, po cieplejszej stronie powietrza,
tańczą dwie świece.
Drzwi są zamknięte, o ściany obija się tęsknota.
Tylko ona wciąż czuwa.

liczba komentarzy: 12 | punkty: 6 | szczegóły

Danuta Kurczewicz, 3 grudnia 2018

Kategoria spadku

I roztopi się co ziemskie zalewając wnętrze
nieba I pójdziemy grzbietem wody wbrew
kamieniom których nie ma I zaśpiewa cisza
w oku zamykając skojarzenia a na rzęsie
staw zamieszka jego wdzięczny glono-spadek

Ustom przyjdzie się otworzyć (kto by nie chciał
wybrzmieć w ciszy) ręce o brzeg będą prosić
lecz ich nikt już nie usłyszy

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Michał Heluszka, 2 grudnia 2018

WODNIKI

słońce chyli się ku upadkowi
ale kompot dobry

no wiersz

cała przyjemność
po moim trupie

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 2 grudnia 2018

Adwent - Oczekiwanie

Modły za rządy Heroda
wznosili arcykapłani,
ale w pasterskich zagrodach,
nie byli wciąż przekonani,
że wielkie, boskie proroctwo
na Ziemi już się spełniło,
gdy wolą i ręką obcą
koronę mu nałożyło.

Oczekiwano Mesjasza,
własnego Dawidowego,
a rok gwiazdami ogłaszał,
że dzieje się coś dziwnego.
Daleko na nieboskłonie
gwiazda wędrowała nocą.
Dyskutowano wciąż o niej,
że zdąża z bożą pomocą.

W prowincjach spis ogłoszono.
Każdy spisany na liście,
z rodziną - dziećmi i żoną
stawić się miał osobiście
w miejscu, z którego pochodził,
dorastał, życie zaczynał.
Wiedziano, Mesjasz przychodził.
Mówiono o Narodzinach!

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Argo, 2 grudnia 2018

płacz zbiorowy...

toż to skandal niesłychany
szef dziś chodzi zapłakany
w rękaw nos wyciera kuchcik
choć otwarty w oknie lufcik

szlocha nawet pomywaczka
roni łzę po łzie sprzątaczka
bufetowej łzy w dół rzeką
po policzkach ciągle ciekną

płacze cała już ekipa
co się stało ktoś zapyta
ktoś tu umarł lub choruje
nie - szatkujemy cebule

Argo.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły