Poezja

RENATA, 12 lipca 2018

Taką mnie lubisz

wystrojona w nagość i grzech byłam
splotem warg piersi ud pośladków
ramion i dłoni
daję pożądanie rozkosz namiętność
wstyd tęsknotę radoość smutek ból
władzę i deser i musztardę po obiedzie
gdy miłości nie da się odczuć

taką mnie lubisz zwiewną pełną
seksu szczurzycą z wyścigu
odbiorę cię jej tak jak odebrałam
mężów innym kobietom
bo ja zabieram i zostałeś zabrany

wykradłąm jej twoje ciało i fakt
że ty mnie kochasz
slogan prostacki dla niegodziwców

już wiem czemu piła twoja matka
gdy ojciec oddalał sę od niej
przez kolejne kochnki

kobiety lubią być oszukiwane obietnicą
ale widzieć jak kolejna studentka grzebie
ci w rozporku zabija cały czas i całą restrzeń
obsesja ciała i cierpienia i tylko zemsta

da żyć nie zabiję cię po prostu
zdobędę twojego ojca
i fakt że ja go kocham
więc cierp na zgniecionym zdjęciu

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 12 lipca 2018

Władcy świata

Władca świata, mówiąc szczerze,
nigdzie świata nie zabierze,
lecz może uprzykrzyć życie
na ziemi i na orbicie.

Może dawać i odbierać.
Każdemu, kto się opiera
i nadepnął na odciski -
może posyłać pociski.

Przedtem palcem mu pogrozi.
Przemówi - O co mu chodzi?
do podległych, swych wasali,
by grosza nie żałowali.

A gdy jest deweloperem,
mądrych kupców zna manierę,
przehandlować może wiele.
Nawet i z nieprzyjacielem.

Muszą martwić się poddani,
nie ufając ani... ani,
bo może ich wielki pan,
spowodować wiele zmian!

Nie przewidzisz, co się stanie?
Próbowano w Teheranie,
w Jałcie, potem w ONZ-cie
i w różnych miejscach na świecie.

Będzie aktualizacja.
Targ, rozgrywka i atrakcja!
Już koncepcję mają nową!
Kto jest kartą przetargową?

Nie wiadomo, lecz niektórzy,
wolą płacić, nie chcąc burzy,
a bywało, że wygrani
wyszli mocno oskubani!

W mocarstwowej polityce
grają wielcy. My - kibice!
Obserwujmy, żeby finał
w żłótych kartkach nie przeginał!

Obok żółtych są czerwone.
Gdy wykluczą jedną stronę -
druga może w swej reakcji,
zapomnieć o dyplomacji.

Władca świata, mówiąc szczerze,
nigdzie świata nie zabierze,
ale satysfakcję ma,
gdy za nasze, zawsze gra!

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

smokjerzy, 12 lipca 2018

kołysanka

dobranoc syneczku - zamknij oczy
czarny kot nocy bajki już mruczy
już księżyc rozsrebrza korony drzew
do snu przytulony słowiczy śpiew

dobranoc syneczku - zamknij oczy
wszędzie dookoła mrok się mroczy
już pająk nocy bezpieczne sieci
rozsnuwa nad snami wszystkich dzieci

dobranoc syneczku - śpij spokojnie
nie myśl o naszych doroslych wojnach
ty zamiast syneczku pociskami
w ludzi strzelaj kwiatami kwiatami

liczba komentarzy: 4 | punkty: 5 | szczegóły

supełek.z.mgnień, 11 lipca 2018

Odkłamywanie

Czułe są ciała bławatków na zardzewiałych torach, niezdarnie wyrwane
z większej całości. Puste oczy lalki, i kundel przylegający do brzucha,
jakby był z białości skóry, może nawet jednym z jej dzieci
czekającym na widzenie, bo twarz miała łagodną.

Światło obojętne wobec nas, niby poruszone mrowisko, wraz z księżycem
wessanym przez śródleśne drzewa, i wcale nie trzeba przymykać powiek,
żeby wszystko zdawało się opadać na dno. Pełne nasion traw

na ustach, i w oku. Rysunków wśród gałęzi, tutejszej szarości. Całymi latami
z wygiętym od wiatru welonem, wciąż zaprzeczać czarnym nitkom
w wystrzępionej spódnicy. Dlatego tak ważny jest piach
niezatrzymujący wody, kiedy trzeba wracać. Mieć pożytek z Boga.

Jej dłoń jak dotknięty owad, gdy znów przepowiada dziewczynę
płaczącą nad maleńkim zarysem cienia. Wiatr rozdmuchuje bezskrzydłe
muchy. Reklamówka uczepiona trzcin szarpie nadpalonym brzegiem
jeziora. Woda zdaje się skomleć.

z cyklu: Anna

liczba komentarzy: 10 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 11 lipca 2018

Mądry z Monty Pythona

Chował mądry pytona.
Pozwoliła mu żona,
bo się czuła przy wężu jak Ewa.
Była z nim oswojona.
Klatka była przeszklona.
Odżywiała pytona, jak trzeba.

Uchylała mu drzwiczki.
Przynosiła króliczki.
Miłe słówka szeptała do gada.
Wydawał się pogodny,
ale stale był głodny.
Coraz więcej i więcej chciał zjadać.

Miał już prawie sześć metrów
i na wełnę jej swertów
patrzył bardzo łakomym wzrokiem.
Zwłaszcza go podniecało,
gdy się coś w nich bujało.
Atak w szybę zakończył się szokiem.

Rozważali pomysły...
Może by go... do Wisły,
lub na jakieś piaszczyste pustkowie,
gdzie zlatują się ptaki
i grasują piżmaki.
Będzie głodny - upoluje sobie.

Stary wędkarz z Otwocka,
gdy zbliżała się nocka
skromny połów wyciągał z wody.
Naprężyła się lina,
a przy linie..? Gadzina!!!
A on myślał, że spłynął na kłody.

Zerwał się! Głośno wrzaśnie!
Stuka już - sto dwanaście.
Łódka trzeszczy. O piasek skrzypi.
W końcu cuma się zrywa.
Słodki głos się odzywa:
Panie wędkarz... a ile pan wypił?

Przyjechali strażnicy.
Myśleli... po próżnicy.
Ogladają i łódkę i linkę.
A w zarośli półmroku
jeden z nich doznał szoku!
Wąż zostawił po sobie wylinkę.

Dalej już... chyba wiecie!
Do dziś w całym powiecie,
wiedzą dzieci - dziewczęta i chłopcy,
żeby patrzeć pod nogi
i chronić czworonogi!
A policja już szuka... hodowcy?!!

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Sztelak Marcin, 11 lipca 2018

Obiata dla bezimiennej

Wczorajsze barwy rozmazane na szkle
spływają niczym krew ofiarna.
Strużki wsączają w podniebienie
smak gorzkich migdałów, powoli wypełnia
zapieczone gardło.

Natrętny szept rozbija powietrze w mozaikę:
jednak to śmieszne, umiera kolejny świt,
a ja wciąż słyszę spadające gwiazdy.

Tylko szkoda, że snujące się dymy
to dogasające sterty niespełnionych życzeń.
Więc drżącą ręka zamykam noc
w słoiku i wciąż nie jestem gotów.

Ale to przyjdzie samo, nawet nie zapuka,
spokojnie przesączy się przez szpary
pomiędzy każdym krokiem
sekundnika.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 3 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 11 lipca 2018

Niezrozumiała zbrodnia i kara

Nie pierwsze to milczenie świata
I nie ostatni tryumf cara.
Odciśnie się na długie lata
Niezrozumiała "Zbrodnia i kara"

Grzech pierworodny zakryją media
Rozmachem igrzysk na Koloseum.
Zaśnie w pamięci zbrodnia powszednia.
Obce postawią na niej muzeum.

Nikt się nie waży zwycięzców sądzić!
Do nich popłynie śpiew gratulacji.
Nie będzie można ni słowa wtrącić
Przez gęste sito inwigilacji.

A w doświadczonym ciszą narodzie
Zamkną się szafy akt przebadanych
I w narzuconej - milczącej zgodzie,
Niewydawane zniszczą peany.

Nie mogą przetrwać jak Tajne Zbiory,
Bo są w sumieniach zapisywane.
Był w Europie już Człowiek Chory.
Wciąż można ogniem wypalić ranę!

Żarem emocji trybun gorących.
Pasmem sukcesów. Blaskiem wystroju.
Czym przy nich obraz kilku stojacych
Z wieczną modlitwą prośby spokoju?

Wierzą że kamień przemówi kiedyś,
Lecz już zapewne nie poematem.
Świat przecież nigdy nie słuchał biedy.
Wielki Brat zawsze, był za pan z bratem.

Nie pierwsze to milczenie świata
I nie ostatni tryumf cara.
Odciśnie się na długie lata
Niezrozumiała "Zbrodnia i kara",

liczba komentarzy: 1 | punkty: 0 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 11 lipca 2018

Zamki na wodzie

Mój bogobojny, zgodny narodzie,
Ktoś ci buduje zamki na wodzie.
Tobie minimum dać nie zamierza,
Bo byś je stracił! Bo byś je przeżarł!

A taki zamek może być barką,
Wyspą wolności, Przymierza Arką
Przeciw kłótliwej ludzkiej naturze,
Jaka wciąż wzbrania wzlotów ku górze.

Przestrogą Babla - murem sprzeciwu!
Tamą dla fali groźnych porywów
Oraz dziejowych wielkich zamieci,
Chcących przekraczać linię Noteci.

Wtajemniczeni wiedzą, co czynią.
Zamek być może Nową Światynią
I w zapomnianym świata zakątku -
Azylem Szczęścia - Światłem Wyjątku.

Dziś w zaściankowej urawniłowce,
Pieniądz nie musi być pogrobowcem
Dawnych Zakonów i Templariuszy.
Potrafi kruszyć sprzeciwy duszy!

A taki zamek - Tower lub Tempel,
Jest jak widoczny z daleka stempel.
Pieczęć, co w głowach gojów odciska.
Pokłon oddajcie! Chwila jest bliska!

Na całym świecie tworzą matryce,
Dominujące dziś w polityce,
Wtajemniczone, wszechwładne siły.
Nieraz nas będą jeszcze dziwiły.

Zamki na wodzie - sprzeczne Naturze,
Będą wśród małych rosły ku górze,
Aż w gettach metra i metropolii
Ostatni głowę ugnie niewolnik!

liczba komentarzy: 2 | punkty: 0 | szczegóły

smokjerzy, 11 lipca 2018

po wspólnej stronie oddechu

tamten świt osiadł ciepłą wilgocią na ustach
i jak barwna zjawa zakwitł senny kwiat uśmiechu
ulotną pieszczotą dmuchawca wyczarowałem kształt kobiety
szliśmy ku sobie urywanym szeptem
pierwotnego głodu wszystkich tęsknot dni i nocy
na zawsze utraconych zdzierając z siebie zużyte łachmany
nikomu niepotrzebnych snów
twój głos brzmiał miętowo jaśminowa skóra ociekała
smakiem dojrzałych truskawek
pośród słów wplecionych w cichy jęk
zdmuchiwałem z ciebie płatki różowej peonii
spadałaś na mnie ustami jak drapieżny i zachłanny ptak
rozżarzoną trajektorią pocałunków jasno określając
kształt mężczyzny
spotkaliśmy się na ścieżce krzyku
gdy blask gasił światła minionego czasu

liczba komentarzy: 7 | punkty: 6 | szczegóły

Sztelak Marcin, 10 lipca 2018

Nieodkupienia

Noc, poza nią ręce ubabrane
po łokcie.
To jeszcze nie krew – szepczą czyjeś usta,
złożone jak do pocałunku.

Pożegnanie na szklanej tafli
boli podobnie do kroków
cichnących za zakrętem słów.

I oczu wypalonych ostatnim mrugnięciem,
chyba nawet ironicznym,
skoro to lepsze niż współczucie.

Zresztą wszystko blaknie, wystarczy przejść
poza rozsypany dzień.
I przynajmniej udawać sen
bez obecności.

Wsiąkła, przed przelaniem – szepczą te usta,
już nienazywane.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły