gabrysia cabaj, 23 czerwca 2012
Narwę bzu pełen kosz -
sprzedam serce swe za grosz.
Kto by tam chciał półwieczną pompę ssąco-
-tłoczącą? Ani tym ogrzać, ani pospawać.
Teraz tylko zajmuje miejsce, jak ten stary
ładowacz z Humpolca, który po kupieniu,
ze szczęścia, łzy wycisnął , prawie równe tamtym,
gdy urodziło się nasze pierwsze
dziecko.
Ani tym opryskać słodyszka w rzepaku,
drobiu nie nakarmić, świeżych ryb nie nałowić.
Trzepoce się jak sroka po drzewach,
krzakach - cudze gniazda przepatruje.
Lata z tą miotłą i lata.
Bzy rozsypię pod stopami,
niech pocierpią jak my sami;
biedne, dzikie bzy.
.
gabrysia cabaj, 22 czerwca 2012
Polecę tam. Tak. Polecę!
I będę mieszkać na przykład
na Romford.
W niedziele ciebie odwiedzać.
Windą
wjeżdżać na mosty.
I będę z mostów przechodzić
na drugie.
I będę stary Londyn podziwiać.
I stale jeździć metrem - tam
i z powrotem.
A gdy mnie znudzi,
krążyć deptakiem będę.
Dajmy na to - na Ilford.
Wśród tłumu ludzi.
A gdy mnie znudzi,
skrzydła rozwinę,
jak ptak pierwszy lepszy.
Jak gołąb. Jak mewa.
I siądę na jakiejś wieży.
A gdy mnie znudzi, spocznę
na ławce. Jak człowiek
na swoim miejscu.
I zacznę na przykład śpiewać.
.
gabrysia cabaj, 22 czerwca 2012
Wczoraj dostałam fotografię
pięknej kobiety
od pewnego czasu podziwianej przeze mnie
za nietuzinkowy intelekt.
Może to nawet pewien rodzaj
zazdr(ości) gdy uświadamiam sobie
że chyba marnowałam swój czas
na zbieranie przykrych doświadczeń
jak głupiec
nie wyciągając wniosków
z doświadczenia innych
opierając się na własnej, pokręconej
psychice
dziedziczonej pośrednio z życiowego (roz)
pędu.
Na fotografii obok kobiety stoi pies -
rasowy wilczur
który w oczach ma to coś, co każe
przypuszczać, że jest na tyle mądry
by wyprzedzać ją o krok lub dwa
i bynajmniej nie wygląda to na rywalizację
zwierzęcia z człowiekiem
raczej na chęć otrzymania pochwały
za bystrość
przez położenie ręki na psiej głowie
przyjęcie tylko tego właśnie spojrzenia.
I gdy spośród wielu słów, których nie rozumie
wyławia to jedno
wtedy wie, że mowa o nim, i że trwa więź
nawet gdy się biega z wywieszonym językiem
wietrzy tropy innych zwierząt
z upodobaniem do wolności
znacząc własny teren.
.
gabrysia cabaj, 21 czerwca 2012
W dzień, to bym chciała być rudzikiem, o sercu
mniejszym od ziarenka zielonego groszku;
trzy krople krwi w żyłach cieńkich, jak nić
babiego lata, płucka - dwa płatki z listka dzikiej
koniczyny i żadnych tam płakań, i tylko troszkę
tęsknoty.
Siedziałabym na jednej z wysokich gałęzi naszej
starej jabłonki, co to kiedyś upadła, a tata do niej
podstawił drzwi, obwiązał stalową liną i ciapkiem*
podniósł ją do pionu - jeszcze później z kilku desek,
w zagałęzieniu zbudował taki fajny podest.
Wieczorem nie wiem, gdzie bym mogła się ukryć
do snu: może pod liściem na klonie, co go babcia
posadziła za blisko garażu, ale nikt się nie zgodził,
żeby go wyciąć, a może na kasztanowcu, w ogrodzie,
nad grobem Froda.
Zimno mi. Pada. Wieje od zachodu. Jest już
tak ciemno u nas. Boję się o was - córeczko.
*Ursus C-330
.
gabrysia cabaj, 17 czerwca 2012
Teraz będziemy cichutko:
w kąciku za westfalką złapiemy się
za rączki -
może potwory, które przychodzą
po dzieci,
tym razem jeszcze odstąpią. Później
zrzucimy te pieprzone łachy, wybiegniemy
na klatkę - widzicie ludzie?
Taki jest człowiek!
Ale to przecież wstyd -
co za wstyd!
A co tam - jak pić, to już pić,
bo uśniem i hulaj dusza!
Inaczej rzyganie jest bez sensu.
.
gabrysia cabaj, 15 czerwca 2012
Nosi w sobie wyprute żyły matki, potłuczone szkło,
tynk i kable elektryczne, blizny z przedramion, ostre
przedmioty, które mogłyby skrzywdzić; gdzieś pod
żebrami trzaskają drzwi, więc ma lęki. W szuwarach
cicho siedzi na gnieździe, później wypływa do brzegu.
Jest coś smutnego w białym rozwijaniu skrzydeł, i gdy
skłania głowę na wodzie raz w tę, raz w drugą stronę,
lekko, lekko - różowym świtem, grążele - niemy balet.
.
gabrysia cabaj, 14 czerwca 2012
Taka z niej była - ej, młodziutka;
jakoś nie pasowała do naszych
roczników: za ładna, za grzeczna
i miała figurkę, że ho ho!
Tak samo jak Bożenka - kurczątko
w dżinsach, zamknięta na klucz,
żeby się wykluć.
To jej pierwsze wakacje.
Mirka stwarzała pozory
jeszcze rok. Cicha woda.
I co się okazało? Była
zepsuta do szpiku, rzucając
to wszystko w cholerę.
Na dłuższą metę nie szło
znieść tych jawnych nie-
obecności,
jakby ktoś perfidnie robił nas
w balona
na tych, pożal się Boże, lekcjach.
Teraz uczę się u siebie. Czasem
przez łzy piszę śmieszne wiersze,
żeby zasłużyć na długie wczasy
pod gruszą.
I mieć świadectwo.
.
gabrysia cabaj, 13 czerwca 2012
Odkąd bez słowa noszę wodę
w łokciu, mam przepełnione serce;
wyjawiam jedne po drugich
marzenia, co wygląda na denuncję,
bo zaraz tych wszystkich -
przeciw - muszę wysłuchiwać:
chyba masz ważniejsze potrzeby?
Tak, mamo - ja tylko tak
sobie.
.
gabrysia cabaj, 13 czerwca 2012
Wstajemy prawie jednocześnie,
jakby przez lata nasze nocne różnice
miały wspólny budzik przez korytarz
do kuchni. Tego nigdy się nie wie naprzód,
kto będzie parzyć kawę; i bez siebie mogli-
byśmy wcale nie jadać śniadań. Bo to jest
z nami tak, że kto widzi pustą michę kotów,
ten sypie. Czasami wyglądamy przez okna,
uzupełniając nasze pola przywidzeń. Odkąd
noszę wodę w łokciu, boję się, że mogę
nie zdążyć spełnić marzenie, żeby się
rozchichotać z nim, paląc marychę.
.
gabrysia cabaj, 11 czerwca 2012
Ale któż się nim napije,
Komu damy kubek złoty?
wzruszają mnie stare przedmioty
wystawione na widok publiczny w muzeum
rozglądam się dyskretnie
czy nikt nie widzi żeby ich dotknąć
może poczuję pod palcami jeszcze ciepły
oddech człowieka który je tworzył
jak trudno mi było odejść z kaszubskiego
skansenu gdzie w domach krytych strzechą
skrzypiała surowa podłoga a święte obrazy
na ścianach pachniały panną bez płot
jakby dopiero co wrócono z drewnianego kościółka
a był sierpień i matki boskiej zielnej
usiedliśmy z mężem na zewnątrz
pod oknem
wtedy czas mnie przeleciał
wiele lat później szukałam do jadalni
krzeseł z drugiej ręki
nie mam nic do sprzętów
które już były w użyciu a wprost przeciwnie
są ciche i wierne bez pretensji
jak starzy ludzie z niewidzialnym biletem
na drugą stronę
oglądałam zamglone historią lustra
żyrandole które widziały niejedno
skórzane sofy jakby czekały na ciebie
ale nie patrząc w oczy tylko jakoś tak obok
wyszłam ze sklepu z prostokątnym
imbrykiem do parzenia herbaty
na dzióbku ma rozkwitłą różę
na uszku stoi kot pod muchą
od frontu na osi czasu kręcą się dwa kociątka
ona w sukience z niebieską wstążką
on w fioletowych spodniach na szelkach
u podnóża porcelanowa kartka
której nie sposób odczytać
idąc do samochodu mówiłam do siebie
och mój malowany dzbanku mój złoty kubku
kto ciebie nie chciał postawić na kominku
za te marne osiem złotych
kto nie miał własnych bażantów
po których zostały tylko piękne pióra
w ceramicznym garnuszku
jak przedni bukiet
.
Regulamin | Polityka prywatności
Copyright © 2010 truml.com, korzystanie z serwisu oznacza akceptację regulaminu.
Poezja
Proza
Fotografia
Grafika
Wideo wiersz
Pocztówka
Dziennik
Książki
Handmade
