Krzysztof Piątek, 8 lutego 2011
Czas płynie nieubłaganie,
wraz z nim płyną rzeki łez,
za duszą utraconą nagle.
Raj serca i ciała znikł gdzieś.
W przede dniu nieświadomy bólu,
kroczyłem uśmiechnięty, żwawo.
Wnet utracona kraina szczęścia,
pogrążam się w tęsknoty mroku.
Było przepięknie w lasach rozkoszy,
dzień za dniem spełnionymi marzeniami.
Nadeszły z czasem godziny ciemności,
nie mogę pozbierać się z bólu samotności.
Krzysztof Piątek, 26 stycznia 2011
Każdego dnia sięgam gwiazd,
przy aprobacie niebios, ludzi obok.
Każdego dnia rzeka łez, potężna,
szczęście leje się, silniej niż Niagara.
Spoglądając w dół na pagórki życia,
chmury zakryły złe wspomnienia.
Każdy kwiatek dziś czyni mnie,
szczęśliwym z tego co mam,
każdy promyk wstającego słońca,
wypełnia moje serce, chroni moją duszę.
Dałaś mi to Ty, muzo, królowo losu.
Trzymasz mój świat, wygładziłaś go,
pokazałaś drogę ku jasności,
szczęścia potoki i drogi na górskie szczyty.
Miłości jedyny obraz. Jedyny prawdziwy.
Już nie ma zła.
Krzysztof Piątek, 26 stycznia 2011
Czym są sny?
Czy są marzeniami?
Odpwiedzieć twierdząco jest prosto
ale czy pewność nie zgubna?
Marzenia się spełniają,
czy sny spełnianiem zachwycają?
Czy koszmary lub zmory,
czy może wszystkie potwory,
chodzą wśód nas,
tak jak we snach?
Sny, sny...odpowiedźcie mi..
czym są sny?
Krzysztof Piątek, 25 stycznia 2011
W chmury się wzbił,
z radością i odwagą.
Wcześniej o życie się bił,
teraz przepełniony wiarą.
Dodaje mu skrzydeł i siły
wizja gniazda, które stworzy.
Zbiera gałązki i sznury,
by swój dom zadowolić.
Wcześniej upadły ze złamanym skrzydłem .
Dziś uleczony miłością z wiarą dosięga nieba.
Wie, że jedyne co mu do szczęścia potrzeba,
to dom rodzinny, wiara, wicie własnego gniazda.
Krzysztof Piątek, 14 stycznia 2011
Pnie się pod górę lecz tym razem...
nie spada.
Wierzy swemu sercu, ono go prowadzi.
Na rozdrożu wie, w którą stronę iść.
Żył pełen wstydu, pełen zakrzepniętego bólu,
ślady łez na całym ciele,
jak blizny wojenne.
Przewrót.
Spojrzenie w tył...ciemność.
Spojrzenie w przód...relaksacyjne światło,
serce znów bije i już dusza tańczy.
Koniec tego co miało miejsce.
Nie ma i nie będzie komplikacji.
Stan na dzisiaj, trzy w jednym,
serce, duch, rozum, jedno ciało.
Tak było jest i oby tak zostało.
Prowadzi miłość po bezkresach świata.
Wojna zakończona,
emerytura zasłużona.
Krzysztof Piątek, 11 stycznia 2011
Stojąc przy ścianie, zapatrzony w biel,
rozumie cel koloru, czystość barwy tej.
Naprowadza na szlak spokojnego żywota,
człowiekowi który nie często odkłada pilota.
Nagle zaślepiony zwykłym stanem rzeczy,
poczuł bliskość tego co w pobliżu dzierży.
Widziadło jakieś, mara? Nie, to zwykła ściana.
Jednak widząc oko zmrużył
i w kopalni wyobraźni,
trzecie oko powoli odkrył i zanurzył.
Nie takie proste to co ujrzał było,
teraz z całym impetem uderzyła go,
wiedza wcześniej zamknięta, nieodkopana,
o drugim dnie każdej rzeczy, tego szarego świata.
Krzysztof Piątek, 9 stycznia 2011
Rozpostarł skrzydła Pegaz,
róg jego zajaśniał w świetle gwiazd.
Uleciał w niebo, wiwat krzyczy las,
magia jego i czar, raduje cały świat.
Pegaz dawniej szukany, wymarzony,
cel nieodparty myśliwego, ulotny.
Sam a jednak dla innych, ukorzy się,
gdy serce czyste, gdy zapłacze.
Potęga nieznanego, potęga niepokonalnego.
Światło jego duszy, moc jego rogu, nieogarnięta.
Jednak ludzkość ma Pegaza, choć z trudem szukać,
zupełnie jak przysłowiowej " igły w stogu siana ".
Gdy odnajdziesz Pegaza swego,
nie bój się wziąść go do serca,
on, gdy serce dobre, uleczy nieuleczalnego,
wyratuje od piekła, dokona niemożliwego.
Krzysztof Piątek, 8 stycznia 2011
Zachodzi słońce , ciemność się zbliża.
Niebo czernieje, lecz tylko chwilowo.
Z nienacka jaśnieje, robi się błogo.
Gwiazdka pierwsza, rozświetla mrok.
Wraz z nią zapalają się inne,
zupełnie same, niczemu winne,
że ta jedyna jest najjaśniejsza,
gdyż mrok rozświetliła ona jako pierwsza.
Co noc oczekiwana,
na niebie wypatrywana.
Tak czysta, nieskalana,
tyle szczęścia nadała.
Dusza rozświetlona.
Zło tak jak mrok odgoniła.
Jedyna moja gwiazdka,
co spadła z nieba znienacka.
Krzysztof Piątek, 8 stycznia 2011
Chcąc być najlepszy, upadam w dół,
ciągle niżej i niżej w klasyfikacji.
Jak nie powstanę, rozkruszę się w pył,
taki maleńki, kompletne nic.
Słysząc, że góra jest silniejsza,
od maleńkiego wiaterku jakim jestem.
Słysząc, że Orbit jest lepsza,
niż jakaś tania drażetka, którą...
się staram być.
Nic, wielkie nic
a maleńkie coś.
Zrozumie ktoś?
Co robię źle, że wszytko lepsze jest?
Choć staram się,
wciąż brodzę i do niczego nie dochodzę.
Krzysztof Piątek, 6 stycznia 2011
Teraz pustka, nic bezkresne.
Taniec z szarością, samotnością.
Zaczynam liczyć dni bolesne.
przykuty łańcuchami, ogarnięty ciemnością.
Bez ciebie nie ma radości,
smutek i życie z konieczności.
Piękne były chwile, przemiłe,
wiedząc, że to przeminie.
Teraz bezkres łez, tonę.
Choć trzymać się muszę.
Nie łatwe jest to, krwawię,
z serca i ratuję duszę.
Regulamin | Polityka prywatności
Copyright © 2010 truml.com, korzystanie z serwisu oznacza akceptację regulaminu.
Poezja
Proza
Fotografia
Grafika
Wideo wiersz
Pocztówka
Dziennik
Książki
Handmade
