Ania Ostrowska, 22 września 2015
zainteresował mnie mężczyzna
w cytrynowych spodniach
mam pięćdziesiąt trzy lata
czy to nie dziwne
pan pisze wiersze spytałam
pilnując by wzrok nie ślizgał się
w dół odparł nie proszę pani
ja je składam chyba
układam sprostowałam odruchowo
nim poczułam śmiech cytrusowo świeży
jakżeby inaczej czy to nie dziwne
pani pracuje w oświacie podjął
swobodnie nie skądże w finansach
pomówmy o wierszeniu a te spodnie
prawda spodnie
do frontu proszę się odwrócić
Ania Ostrowska, 20 września 2015
moja starość ma zepsute zęby
i nieświeży oddech co za różnica
wczorajszy dzień przedwczorajsze
piersi ramiona kąciki ust w kształcie
bezkształcie bezradnie beznadziejnie
zwiesza opuszcza zasłania szura
głośno tym głośniej donośniej dorośnij
pan czas dzwoni jak woźny nie zdążę
Ania Ostrowska, 12 września 2015
wypogadza się
suchy liść z pajęczyny
drży jeszcze w srebrze
Ania Ostrowska, 23 sierpnia 2015
w tej samej wodzie można
tylko ubłocić nogi chyba
poświęcona płynie innym korytem
kiedy mniej znaczy jeszcze mniej
jesień szeleści pod butami
dwa razy
Ania Ostrowska, 17 sierpnia 2015
im bardziej jest niewesoło i strasznie
niech rzepak się żółci a jaśmin pachnie
im niewyraźniej na pierwszym planie
gdy sens gdzieś przepadł i słów otwieranie
pęk bzów przygarnę przycupnę w kątku
pomyślę co by tu tak od początku?
w nosie zawierci zwilgotnieje oko
lecz co tam! Jestem. Ty jesteś. Spoko:)
Ania Ostrowska, 11 listopada 2014
w pogodnym wieńcu lampy ciepło brązowy
połysk włosów pląsy dłoni i spojrzeń
głosy to śmieją się to poważnieją w tle
półzmierzch podpływa mimochodem
zapach herbaty pobrzękiwanie porcelany
listopadowy wieczór szeleści liśćmi a księżyc
jak łobuziak nadyma tylko jeden policzek
gdy dmuchnie roztrzepocą się wersy
lub wspominki lepiej przymknąć okno
o takim spokoju mówią błogi
milknie nawet sąsiad z góry
co uparcie dziurawił ściany całe popołudnie
coś przygasa coś się rodzi
pst cicho sza
Ania Ostrowska, 26 maja 2014
Ludzkie ucho nie słyszało, ani oko nie widziało,
com tu dla was wyrychtował, zdatne słowa złożyć zdołał.
Posłuchajcie mej ballady, nim czas zmaże grzechu ślady.
Rudą Stefą ją wołali, jemu Marian na chrzcie dali.
Okrutnie go miłowała, świata za nim nie widziała.
Nie dbał o to, bił, poniżał, lżył, gdy kto się do niej zbliżał.
Próżno matka i sąsiedzi ostrzegali: „Złe w nim siedzi”,
hardo głowę odwracała, pomocy znikąd nie chciała.
Tamtej nocy czart uderzył, chociaż nikt w niego nie wierzył.
Napad, strzały, zdrada, ciosy. Kto tak krzyczy wniebogłosy?
Śmierć przy trzosie.
Marian skonał, Stefa kona. Sypie się krwawa mamona.
Ania Ostrowska, 13 marca 2014
landszaft uratowany ze śmietnika
z obtłuczoną ramą ledwie się trzyma
fidrygałków w rogach
na popękanej szybie ktoś obcy
przybił tłuste ślady palców
pomiędzy nimi dziewczynka i wiatr
wygładza falbaniasty fartuszek
utrefione pukle kadrują słodycz
pół obrócona do strumienia patrzy
trochę strachliwie może
całkiem obojętnie
kolorowe liście znieruchomiały na wodzie
tylko słońce tu zachodzi
niezmordowanie wysyła różowy blask
przez rysy przez kubły
nie w porę
przez czas
Regulamin | Polityka prywatności
Copyright © 2010 truml.com, korzystanie z serwisu oznacza akceptację regulaminu.
Poezja
Proza
Fotografia
Grafika
Wideo wiersz
Pocztówka
Dziennik
Książki
Handmade
